KOŁYSANKA 30 - BYĆ MOŻE?

KOŁYSANKA ROZDZIAŁ 29 - OBAWA - KLIK!

Rozdział 30

"Być może?"

Strach nie odstępował Vanessy na krok przez kilka następnych dni. Chodziła jak struta, wszędzie doszukując się zagrożenia. Głowę rozsadzał jej ból zmęczenia i senności, a oczy okalały ciemne smugi. Przekrwione białka kontrastowały z zielenią tęczówek. Wydawało jej się, że cały świat stoi przeciwko niej, a ona tak naprawdę nie jest w stanie sobie z tym poradzić.

Konrad zatroskany spoglądał na nią, martwił się. Od ferelnego pierwszego dnia pracy gorzkniała i zamykała się w sobie. Rzadko kiedy odzywała się, a jej mina była równie żałosna jak pogoda za oknem - ciągle lało. 

- Vanesso? - Konrad po raz kolejny próbował przerwać napiętą atmosferę. - Co robisz dziś po pracy? Masz może jakieś plany? 

- Hm... Właściwie nie, ale nie mam ochoty na nic. Chciałabym wrócić do domu i położyć się we własnym łóżku. Potrzebuję snu...

- Nie ma mowy! - Nie mógł już dłużej hamować emocji. - Zabieram cię na kolację czy ci się to podoba, czy nie! - Ciężko dysząc opadł na stare, antyczne krzesło. 

Zaniemówiła i wlepiła w niego nieprzytomny wzrok. Nie udawał, wiedziała to. Z jednej strony wystraszyła się, a z drugiej podobała jej się ta zmiana jaka w nim nastąpiła. 

Dopiero teraz zauważyła z jaką starannością dobrał strój - idealnie wszystko do siebie pasowało. Włosy, zwykle elegancko zaczesane, były zmierzwione przez wiatr, a lekki zarost był zwieńczeniem całego dzieła. Konrad bez dwóch zdań wyglądał o kilkanaście lat młodziej. 

Vanessa przygryzła dolną wargę i delikatnie się uśmiechnęła. 

- Z chęcią zjem z tobą kolację, ale mam jeden warunek... - Pytająco na nią spojrzał. - Przyrządzę ją u mnie w domu. 

Roześmiał się i ochoczo przytaknął. 

 - To jesteśmy umówieni. 

Dzień nieubłaganie wlókł się, a wskazówki zegara jakby stanęły w miejscu. Konrad co chwilę spoglądał w jego stronę i za każdym razem z małym ukłuciem gdzieś w sercu dochodził do wniosku, że zostało jeszcze tak dużo czasu to ich kolacji. 

- Nie mogę znaleźć tej chińskiej wazy. Widziałeś ją może? - Kobieta wysunęła głowę zza drzwi zaplecza. 

- Sprzedałem ją, moja droga. - Vanessa lekko się zaczerwieniła. - Przed kilkoma minutami. 

- Ah... Nie zwróciłam uwagi. - Oparła się ramieniem o framugę drzwi i nieświadomie otuliła dotykiem dłoni swój brzuch.

- Nie możesz się już doczekać, kiedy ta mała istotka znajdzie się w twoich rękach? - Powiedział tak, jakby czytał w jej myślach.

- Tak! - Prawie krzyknęła. - Mój aniołek już niedługo będzie ze mną. Nawet nie wiesz jak się cieszę! - Wesoło się roześmiała.

- Wiem. 

- Niby skąd? - Ironicznie uniosła jedną brew.

- Widzę to w twoich oczach, Van. One cię zdradzają za każdym razem. - Wyszedł zza lady i zbliżył się nieco do kobiety. - To one są wszystkiemu winne, mała czarodziejko. - Musnął wargami jej usta i szeroko się uśmiechnął.

Opowiadanie należy do mnie. Wszelkie prawa zastrzeżone! Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie całości lub fragmentów zabronione.