KOŁYSANKA 22 - DOM

KOŁYSANKA - ROZDZIAŁ 21 - MAMA - KLIK!

Rozdział 22

"Dom"

Czas zatrzymał się na tą jedną sekundę, gdy dostrzegła matkę. Nie kryła łez wzruszenia, gdy ukryła twarz między jej lewym, a prawym ramieniem. Chłonęła całą sobę jej zapach, jej kojące ciepło. Potrzebowała jej przez te wszystkie dni znacznie bardziej niż przypuszczała.

- Skarbie...  Jak się czujesz? - Ujęła w dłonie twarz córki i zmusiła by spojrzała w jej oczy.

- To wszystko jest takie... Dziwne! Nie radzę sobie, mamo. - Spuściła wzrok i utkwiła go w zniszczonej podłodze. 

- Dasz sobie radę. Razem z tatą czuwamy nad tobą, pamiętaj. 

- Powiedz mi dlaczego akurat ja? Przecież  jest tysiące innych dziewczyn na świecie!  - Podniosła bezradnie ręce ku górze.

- Nasza rodzina jest objęta klątwą, tylko nasza. Ty jako sobowtór Isabelli możesz ją złamać, jesteś jedną naszą nadzieją... - Jej twarz przybrała smutny wyraz. - Musisz jednak pamiętać, że kapłanka rzucając zaklęcie... - Urwała. - Nieważne. 

- Powiedz. - Spojrzała błagalnie w oczy matki.

- Podczas łamania zaklęcia możesz umrzeć.

Twarz Vanessy momentalnie pobladła. Brat nie wspominał nic o tym, miała tylko nadzieję, że zamierzał to zrobić. 

- Kocham cię, córeczko. - Postać kobiety zaczęła zlewać się z otoczeniem.

- Mamo! Zostań, proszę! - Próbowała złapać dłońmi materiał jej sukni, ale on rozpłynął się w powietrzu.  - Proszę... 

Cicho łakając, uklękła na kolanach. Nie radziła sobie z tym wszystkim, to było ponad jej siły. Chciała zapaść się pod ziemię, tak aby nikt już nigdy nie próbował jej skrzywdzić. Mimo strachu musiała coś zrobić, aby uratować i siebie i swoją rodzinę. Czuła się jak skazaniec, który próbuje poluzować swoją pętlę na szyji, a tymczasem ona zaciska się jeszcze bardziej. Tkwiła po szyję w jakimś gównie i nie miała zielonego pojęcia jak się z niego wydostać. Ironia losu!

Niepewnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Wnętrze pokoju wyglądało jak to rodem z horroru. Tapeta odłaziła ze ścian, odsłaniając krwawe dowody cierpienia. Ze starych obrazów powoli odłaziła farba, deformujac twarze namalowane na nich. Wiatr przeraźliwie wył przez wyrwy w murach, sprawiając upiorne wrażenie. Podłoga straciła dawną świetność, teraz dębowe deski były popękne i przeraźliwie skrzypiały.

- Kurcha, nic nieznacząca Vanessa. - Owy On pojawił się tuż przed jej twarzą.

- Nienawidzę cię! - Wysyczała przez zęby i zacisnęła pięści. 

Opowiadanie należy do mnie. Wszelkie prawa zastrzeżone! Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie całości lub fragmentów zabronione.