Troche opowiadań.

A tak wgl to dzien dobry. <3 : )

Popularność fbl spada. :<

ucieczki po nocach z domu, by móc wpaść w Jego ramiona. wagary na lekcjach, by mieć 

możliwość spędzenia z Nim czasu. kłótnie z rodzicami, tylko w sprawie Jego osoby. 

pyskowanie do nauczycieli, by wbić sobie w głowę Jego czarny charakter. był Moim wzorcem, 

człowiekiem , dla którego byłam zdolna zrobić wszystko. przekreśliłam przyjaciół i rodzinę , 

tylko po to by być z Nim, na chwilę, ale być. i nie żałuję, jakoś nie umiem.

wpadł do mojego pokoju, tak jak dawniej. usiadł na łóżku i z kwaśną miną rzucił ' twoja 

mama nie chciała mnie tu wpuścić '. ' a dziwisz się Jej ? ' zapytałam wgapiając oczy 

w ekran komputera. ' nie ' odpowiedział podchodząc i obracając mnie ku sobie. ' pamiętasz, 

jak dawniej siedzieliśmy tu razem . jak nakurwialiśmy godzinami w jakieś denne gry i śmialiśmy

 się jak głupki ? pamiętasz jak twoja mama donosiła Nam picie i sama wpychała się pomiędzy 

nas , by móc choć przez chwilę zagrać. pamiętasz jeszcze ' małych Nas ' ? - ' pamiętam Nas 

' niedawnych ' , tych , którzy kochali się na zabój i tych, którzy gotowi byli poświęcić dla siebie 

życie. ' to poświęcajmy je nadal. ' rzucił. ' nie można powiedzieć komuś ' odchodzę ' i nie 

wracać, kazać mu na siebie czekać i dawać tę cholerną niepewność, nie można dać komuś 

bezpieczeństwo, a później je odbierać. nie można bawić się miłością, rozumiesz? ' wyrzuciłam

 mu w twarz. ' milcz, i tak mnie kochasz '. nie zaprzeczyłam. 

siedziałam na gadu jak co popołudnie. napisał .. serce w siódmym niebie.. nagle napisał - kotek, 

siąde później idę wyprowadzić psa. - Zadowolona słowem 'kootek' . już dawno tak się do mnie 

nie zwracał . zrobił się niedostępny. ja zmieniłam status na zaraz wracam , ubrałam kurtkę i buty 

i poszłam do parku gdzie zawsze spotykaliśmy się , gdy wyprowadzał swojego psa. na 'naszej 

ławce' siedział liżąc się z jakąś blondi . bez psa. Wróciłam i napisałam - taa. chyba sukę.

Mówią, że jestem niedojrzała. Żebym głośno nie słuchała muzyki, bo na 

starość będę głucha. Żebym nie siedziała na ziemi, bo w przyszłości 

będę chorować. Mówią, żeby się ciepło ubierać, bo jak będę starsza to 

będę mieć problemy ze zdrowiem. Mówią, że nie powinnam wieczorami

 wychodzić z domu, bo to przecież nigdy nie wiadomo co czeka za rogiem.

 I w pochmurny dzień, mówią że powinnam zostać w domu, bo zmoknę i będę

 chora, bo nie warto w taką pogodę iść na rower, na spacer, na boisko. Ale 

ja się pytam, po jaką cholerę mam się tym martwić? Jaką mam gwarancję, 

że w ogóle dożyje tych dni, o których tak mówią? Zresztą, po co na starość

 będzie mi dobry słuch, wspaniałe zdrowie, co ja wtedy będę mogła zrobić? 

Czy nie lepiej mieć chociaż co wspominać? Wolę czerpać garściami póki

 jeszcze mogę. Przestać wreszcie tak bardzo martwić się o jebane jutro.

siedziała oparta o chłodną ścianę, naciągając pod sam nos wygrzaną kołdrę. w jednej dłoni 

trzymała niedawno zaparzony kubek herbaty, a w drugiej komórkę, do której wręcz modliła 

się, by wydała z siebie jakiś dźwięk. brąz dywanu zakryła biel wykorzystanych chusteczek.

 na biurku setki antybiotyków prosiły się o zażycie. mimo wszystko Ona czekała, była pewna,

 że napisze. cokolwiek, że kocha, albo tęskni. liczyła na Jego wsparcie , nawet teraz, gdy 

była szósta nad ranem. spojrzała na zaspane oczy psa, który ogrzewał Jej chłodne stopy. 

chwilę później z łózka wyrwał Ją stukot do drzwi balkonowych. podbiegła i wychodząc na

 lodowatą posadzkę wpadła mu w ramiona. ' przyniosłem Ci witaminy, mój ty Rudolfie ' , 

powiedział całując Ją w lekko zaczerwieniony nos.