Rozdział 92

Rozdział 92

- Wylot mam za godzinę, ale wolę już być w sali przylotów - Mruknęłam siłując się z pasami od samochodu.

Szybkim ruchem odpięłam pasek i otworzyłam drzwiczki samochodu. 

- Pomogę ci z bagażami - Zaoferował się Liam, ale jego mina była ciągle pochmurna. 

Od rana chodził jak struty i nie docierały do niego nawet proste słowa.

- Co się stało? - Spytałam podchodząc do niego ze zmartwioną miną.  

Złapał mnie opiekuńczo w pasie i mocno do siebie przyciągnął. Spoglądnęłam w jego smutne oczy i od razu pożałowałam, że nie będę ich widywała przez kolejne miesiące.

- Już za tobą tęsknię - Mruknął, a moje kolana zmiękły.

Poczułam się wyjątkowo. Jak ktoś za kim się zawsze czeka.

- Myślisz, że ja nie? - Odparłam i delikatnie przygryzłam jego wargi.

Odwzajemnił pocałuenk, ale nadal był przybity. Zdecydowanie pożegnania źle na niego działały.

Westchnęłam i odkleiłam się od niego, chcąc zainteresować się wreszcie bagażami. Pociągnęłam jedną z walizek i ponaglająco spojrzałam na Payna. Chwycił drugą i udał się ze mną w stronę lotniska. Kiedy przeszliśmy przez drzwi i zobaczyłam speniony tłum sama zmarkotniałam.

- Już widzę tą kolejkę do bramki - Burknęłam i z westchnieniem usiadłam na krześle.

Liam przysiadł koło mnie i z zamyśleniem dłubał sznurek od swojej bluzy. 

- Uśmiechnij się - Powiedziałam sama z wyszczerzem zębów.

- Po co? - Odparł nachmurzony.

- Bo najpiękniejszy jesteś gdy się uśmiechasz - Szpenęłam mu na ucho.

Szatyn nachylił się nade mną i  pocałował mnie namiętnie w szyję. Lekko się uśmiechnął, więc cel wypełniony. 

- Proszę zostań - Mruknął nagle patrząc mi głęboko w oczy.

Przełknęłam głośno ślinę i pokiwałam przecząco głową.

- Nie mogę.. Wiesz jaka to szansa.

Chłopak westchnął i wstał. Spostrzegłam, że kolejka do bramki się znacznie poruszyła więc podeszłam bliżej.

Nagle Liam przede mną uklenknął i wyjał z kieszeni małe pudełeczko. Poczułam jak robi mi się słabo. CO ON WYPRAWIAŁ?

- Zostań moją żoną. Zostań ze mną teraz - Wyszeptał.

Czułam jak w oczach zbierają mi się łzy. Strachu? Szczęścia?

- Nie chcę cię opuszczać..

Nadal milczałam. Po głowie chodziły mi setki pytań.

- Oświadczasz mi się bo wyjeżdżam? - Spytałam w końcu.

Nie chciałam być potraktowana tak z biegu! Jeśli jedynym powodem oświadczyn był wyjazd.. Nie wiedziałam co o tym myśleć.

Pokręcił przecząco głową a ja wtrąciłam:

- Nie chcę się spieszyć. Robić wszystkiego na ostatnią chwilę..Liam.. Ja..

Ludzie tępo wpatrywali się w całą sytuację. Ktoś nawet krzyknął " No dalej dziewczyno!", ale ja byłam jakby sparaliżowana.

- Proszę.. - Panika w jego oczach sięgnęła górnej granicy.

A ja się nie ruszyłam.. Nawet gdy wstał byłam ponad to. Ocknęłam się dopiero wtedy, gdy wychodził z lotniska..

__________

przepraszam, że nie dodałam wczoraj, ale miałam egzamin do bierzmowania ( jezu, ale zdałam xD).

I mój dziadek jest w szpitalu :/

KOCHAM WAS!

Love you all xx