Rozdział 24

Rozdział 24

Było deszczowe, piątkowe popołudnie. Zimne strugi zacinały od rana, wraz z kierunkiem wiania wiatru. Siedziałam na parapecie i liczyłam krople deszczu, spadające na szybę. Weszliśmy w fazę typowej, angielskiej pogody.

- Wyjdziemy na miasto coś zjeść? - Do sypialni wszedł Niall. Spojrzałam na niego zamyślona i odparłam:

- Zostanę w domu.

Posłał mi spojrzenie mówiące "jak chcesz" i wyszedł z pokoju. Nie miałam ochoty na przebywanie w towarzystwie Niallera i Alex. Mnóstwo czułości i przesadnej troski? Nie, dziękuje. 

- Będę wieczorem - Krzyknął na odchodnym Horan i trzasnął drzwiami. 

Zwlekłam się z parapetu i powędrowałam do salonu. Kiedy byłam w połowie drogi usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Znowu zapomniałeś kluczy? - Mruknęłam przekręcając kluczyk w zamku. Kiedy jednak otworzyłam drzwi na oścież, spostrzegłam w nich Harrego. Uśmiechał się lekko. Był cały przemoczony.

- Słyszałem, że nie chcesz wyjść czegoś zjeść, dlatego jedzenie przyszło do Ciebie - Pomachał mi przed nosem średnią, papierową torbą. Gestem zaprosiłam go do środka. Nie byłam w najlepszym nastroju na odwiedziny, ale przecież nie mogłam go wyrzucić. 

 - Rozgość się - Mruknęłam. Usiadł na kanapie - Napijesz się czegoś?

- Soku pomarańczowego - Nalałam do dwóch szklanek napoju i położyłam na stoliku w salonie. 

- Co tam masz? - Spytałam zaciekawiona, patrząc na reklamówkę.

-  Trochę makaronu, trochę warzyw i kurczaka - Odpowiedział. 

- Czyli chińszczyzna? - Posłałam mu wdzięczny uśmiech - Marzyłam o czymś niezdrowym.

- Oto jestem - Odparł. Obaj wybuchnęliśmy śmiechem - Wypożyczyłem też tanią komedię romatyczną - Podał mi pudełko z filmem. Przeczytałam jakiś nieznany tytuł.

- Ostrzegam, że będę płakać - Powiedziałam - Szczególnie na szczęśliwym zakończeniu.

- Ubezpieczyłem się - Wyszczerzył zęby i podał mi paczkę chusteczek.

***

Jedliśmy posiłek rozmawiając głównie o sprawach przyziemnych. Kiedy Hazza skończył swoją porcję i zauważył, że ja ledwo tknęłam makaron, wpadł na genialny pomysł.

- Leci samolocik - Mruknął i przybliżył pałeczkę do moich ust. 

Spojrzałam na niego jak na wariata, ale posłusznie zjadłam pierwszy kęs.

- Chyba nie zamierzasz mnie karmić? - Spytałam i uniosłam jedną brew do góry.

- Właśnie to robię - Odparł rezolutnie i posłał mi łobuzerski uśmiech.

Wywróciłam oczami i wziełam kolejną porcję. Zanim się obejrzałam zjadłam całe swoje opakowanie, z czego Styles był bardzo dumny.

***

Oglądaliśmy film co chwilę rzucając jakieś głupie komentarze, dotyczące aktorów. Kiedy jednak pod koniec, po wielu strasznych zbiegach okoliczności i przeciwnościach losu, wzięli ślub.. Poryczałam się jak małe dziecko. Biorąc kolejną chusteczkę spojrzałam na bruneta. Był zapatrzony w ekran.

- Płaczesz? - Spytałam niedorzecznie, lekko się podśmiewując. Loczek szybko otarł oczy rękawem i odparł, zmieniając temat:

- Starczy Ci chusteczek?

Szturchnęłam go w bok.

- Płakałeś - Oznajmiłam triumfalnie.

Loczek słysząc moje kolejne oskarżenie postanowił mnie ukarać. Na swój sposób.

- Nadal uważasz, że płaczę? - Mruknął wpadając w trans łaskotania mojego ciała.

- Ni..Nie.. - Udało mi się wydusić między kolejnymi salwami śmiechu.

W końcu skończył mnie torturować i obaj opadliśmy na kanapę, ciężko dysząc. 

- Dziękuje - Wydukałam.

- Za co? - Spytał udając zdziwienie.

- Za wszystko. Po prostu.. Że przyszedłeś.

- Nie ma tematu - Odpowiedział i posłał mi uroczy uśmiech. Chwilę leżeliśmy jeszcze w ciszy. Leciały napisy końcowe.

- Jak samopoczucie - Zainteresowany zwrócił się w moją stronę.

Westchnęłam i utkwiłam wzrok w podłodze"

- Kiepskie.

Przysunął się bliżej i przytulił mnie. Nie było w tym żadnego podtekstu. Zwyczajna troska.

- Pogadamy? - Spytał przyjacielsko.

Wyrwałam się z jego uścisku.

- Jeszcze nie teraz.. 

Uśmiechnął się czarująco i rzekł:

- Muszę się już zbierać - Założył kurtkę. Nagle się odwrócił - Ale jutro przyjdę.

Puściłam mu oko i otworzyłam drzwi. Kiedy był już na progu rozłożył ramiona i mruknął:

- Tulimy? - Ostatni raz zanużyłam się w tym ciepłym objęciu.

- Odkleicie się od siebie żebym mógł przejść? - Usłyszeliśmy głos Niallera na górnym stopniu. Oderwałam się od Loczka i pomachałam mu ręką.

- Kolację ładnie zjadła, film obejrzała i uśmiechnęła się. Misja wypełniona - Brunet zdawał relację.

Horan wybuchnął śmiechem, a ja udając zbulwersowaną pokręciłam głową. Prawda jednak była taka, że Harry poprawił mi humor i nawet zdołał mnie namówić do jedzenia. Idealny przyjaciel.