opowiedzieć Wam fascynującą historię dzisiejszego wieczoru?

oderwana na chwilę od komputera martynka usiadła na łóżku.

i zaczęła się zastanawiać dlaczego.

dlaczego siedzi tu teraz sama.

dlaczego nie ma nikogo.

pierwsza myśl?

wyglądam jak chłopak.

więc idę do łazienki.

odkręcam kurek ciepłej wody.

ups.

płyn z bąbelkami się skończył.

to wsypuję jakąś różaną sól.

śmierdzi okropnie, ale sypię.

po kąpieli idę do swojego pokoju.

biorę lakier do paznokci.

czerwień, bo kobieca.

nie, nie pomaluję paznokci u rąk.

nie do munduru.

no to stopy.

odkręcam toto.

i zaczynam malować.

na początku jest ładnie.

ale później wszystko się rozmazuje.

nie umiem, cholera, nie umiem.

dochodze do wniosku, że może i nie jestem kobieca.

ale wolę plecak i trapery niż niewygodną torbę.

nic z tym nie zrobię.

trudno.

ale tu chyba nie o to chodzi.

więc myślę dalej.

nie ma ze mną ciekawych tematów do rozmowy?

sama nie wiem, chyba też nie to.

i nagle przychodzi olśnienie!

coś, o czym mówicie mi od pewnego czasu.

brak wiary w siebie i swoje możliwości!

jedni wierzą w siebie, a inni w cuda.

zawsze wiedziałam, że jestem inna.