a takie cośznalazłem w swoim archiwum zwanym wyobraźnią :P 

                [...]Moje własne demony rozszarpują moje ciało. Nadchodzi wieczna ciemność ...

Mroźny podmuch zatrzymuje ciepły oddech. Bogowie wyrywają ze mnie ostatnie tchnienie .

Poległem.

Przegrałem w grze którą sam tworzę.

Ogień gaśnie...

Życie innych płynie dalej mimo że za oknem zimno,

a śnieżny puch razi w oczy, odbijając słabe, leniwe promienie słońca.

Ale mój czas dobiega końca... Teraz tylko chaos trawi moje serce , próbując przygotowac mnie na śmierć.

Tym razem nie będzie drugiej szansy.

Może zostałem tu zbyt długo... może dałem z siebie zbyt mało...

Zamykam oczy by ostatni raz poczuć Gniew , wrzynający się pod skórę i pieszczący zmysły.

Wizja dorpwadza mnie na krawędź światów.

Nie zwracam już uwagi poranioną duszę, ani poszarpane ciało, ani na czerwień wylewającą się z moich wnętrzności. Śnieg nabiera szkarłatnych barw.

Skrzydła połamane w upadku stracił blask

Ale znów przychodzisz Ty nieznajoma... a tak znajoma.

Nie powinnaś, nie jestem godzien .. ani nawet tego wart.... ale podnosisz mnie z łatwością , jak piórko.

Dotykasz mojej twarzy. Trzy Twoje łzy spadają na moje czoło... Przywracasz w moich oczach płomień...

A kiedy powstaję i wzbiam się w niebo trzymajać Cię mocno z rękę i jednoczę się z Tobą w pocałunku. Zmieniam się ... Skrzydła odzyskały blask tęczy choć są teraz ciemne jak noc... iskry przypominają gwiazdy a nieskończenie głębogie, czarne  pióra jak przestrzeń między nimi.  Zasłaniam nimi słońce by odkryć wszystko co zakryte.

Łańcuchy opadają z moich nadgarstków... nie jestem już upadły ... ani święty ani potepiony.

Bądź moją Panią ... Moją Królową na wieki [...]

Antio, nasedume se ligo hrono