Sen Dantego ...

Sen Dantego w czasie śmierci Beatricze - 1871

Dante Gabriel Rossetti (ur. 12 maja 1828 w Londynie, zm. 9 kwietnia] 1882 w Birchington-on-Sea)  angielski poeta, malarz i tłumacz.

Jego matka, Frances Polidori, była siostrą Johna Polidoriego, przyjaciela Byrona. Ojciec Gabriela, Pasquale Guisseppe Rossetti, zajmował się literaturą. Z powodu swoich przekonań politycznych szukał schronienia w Londynie, gdzie zatrudnił się jako profesor języka włoskiego w Kings College.

Rossetti urodził się w Londynie, naprawdę nazywał się Gabriel Charles Dante Rossetti. Jego rodzina i przyjaciele nazywali go Gabriel, ale w swoich publikacjach używał imienia Dante ze względu na literackie powiązania. Wraz z Johnem Everettem Millais i Williamem Holmanem Huntem założył Bractwo Prerafaelitów w 1848 roku.

Wychowywany na włoskiej literaturze, szczególnie upodobał Boską Komedię, co wyraźnie zaznacza się w jego dziełach. W wieku lat dziewięciu został zapisany do King's College w Londynie, dziesięć lat później przyjęto go do Royal Academy. Tam zaprzyjaźnił się z Huntem i Millaisem.

Inspiracje literackie i wykształcenie artystyczne

Jego ulubioną techniką malarską była najlepiej odpowiadająca jego potrzebom akwarela. Bliskie mu były dzieła Dantego, Edgara Allana Poego i Williama Blakea. Upust wyobraźni dawał ilustrując Dantego, Szekspira, Browninga oraz legendy o królu Arturze. Po ukończeniu nauki w Kings College, gdzie uczęszczał z dużą niechęcią, dostał się do Sasss Drawing Academy, a w 1845 do Antique School w Akademii Królewskiej.

W latach 50. artysta maluje obrazy poświęcone głównie tematyce średniowiecznej. Odwołuje się także do wątków z utworów Dantego.

W 1850 roku namalował Zwiastowanie wystawione następnie w National Instytution Portland Gallery. Przy okazji wystawy zdradził przyjacielowi Alexandrowi Munro, tajemnice znaczenia liter P.R.B.. Istnienie tajnego bractwa uznano za skandal, a ich dzieła zaczęto szeroko krytykować. W ich obronie stanął tylko Ruskin.

Muza

W 1850 poznał swoją muzę i przyszłą żonę Elizabeth Siddal. Zajął się wtedy malarstwem olejnym, tworząc całą galerię postaci kobiecych  gorących, namiętnych i marzycielskich. Siddal poślubia po czasie burzliwego narzeczeństwa w 1860 roku w kościele Saint Clement w Hastings. Po roku rodzi martwą córkę, przez co pogrąża się w depresji, która popycha ja do samobójstwa przez zażycie dużej dawki laudanum. Z tego powodu malarz ma wyrzuty sumienia, które dręczą go do końca życia. Cierpi na bezsenność i powracającą depresję. W owym czasie przedstawia głównie femme fatale o bujnych włosach i zmysłowych ustach.

Praca artystyczna

W 1856 roku Rossetti przyjął od Johna Seddona zamówienie na wykonanie retabulum, nastawy ołtarzowej dla katedry w Llandaff (Cardiff). Stworzył Ziarno Dawida. Przed wykonaniem całego dzieła w wersji olejnej artysta namalował je akwarelą. Ten mały tryptyk zaliczany do jego najlepszych prac. Stylem przypomina jeszcze sztukę średniowieczną, jednak zauważalny jest także wpływ, jaki na niego powstanie wywarło weneckie malarstwo XVI wieku.

Artysta w 1856 roku pracował przy ilustrowanej edycji poematów Tennysona publikowanych przez Edwarda Moxona. Pozwoliło mu to na prezentację swojej twórczości szerszemu gronu odbiorców, choć te ilustracje nie przyniosły mu powodzenia.

W 1857 roku wraz z innymi prerafaelitami zaprezentował swoje prace na wystawie w Russell Place, a w następnym roku w Nowym Jorku. Tworzył też z kilkoma artystami, m.in. z Morrisem i Burne-Jonesem, przyjął zlecenie na wykonanie fresków w budynkach Oxford Union. Wspólnie postanowili przedstawić kilka scen z księgi Thomasa Maloryego Odejście Artura. Podjęta praca pozostała nieskończona i po jakimś czasie zniszczała z powodu nieopanowania techniki malowania fresków przez autorów.

Pod koniec lat 60. artysta zarabiał rocznie sumę ok. 30 tysięcy funtów. Cieszył się popularnością i regularnie sprzedawał obrazy. Pomimo tego nadużywał alkoholu i chloralu, powodującego powtarzające się halucynacje.

W tym czasie jego ulubionymi modelkami były Fanny Cornforth, Alexa Wilding i żona Williama Morrisa, Jane Burden.

Praca literacka i pogarszający się stan psychiczny

Pierwszy zbiór swoich utworów poetyckich wydał w 1870 roku jako Poematy. Były one włożone do trumny Lizzi, lecz odzyskał je, decydując się na ekshumację zwłok.

Między 1871 a 1874 rokiem mieszkał wraz z rodziną Morrisów w Kelmscott Manor. W październiku 1871 roku, w czasie gdy jego stan psychiczny się pogarszał, co spowodowane było m.in. krytyką jego wierszy, pogłębiła się jego mania prześladowcza i próbował popełnić samobójstwo, zażywając tak jak jego żona laudanum.

Po powrocie do malarstwa w 1874 r. przeniósł się do Cheyne Walk, gdzie pracował jednocześnie nad ośmioma obrazami, zainspirowany postacią Prozerpiny.

W 1879 roku poznał i zaprzyjaźnił się z Thomasem Hall Cainem, którego traktował jak ucznia i syna.

W 1881 ukazało się nowe wydanie jego wierszy Poems, a ostatnie utwory zebrano w tomiku zatytułowanym Ballady i sonety.

Zmarł 9 kwietnia 1882 roku w położonym w Kencie Birchington-on-Sea, niedaleko Margate.