Jest w nas.

!OHAYO!

Kryzys tożsamości. 

Kakao, kołderka, spokój? 

Nie. Heroes, chrupki i chillout. 

Należy nauczyć się oddzielać pracę od czasu wolnego, w przeciwnym razie ta pierwsza stanie się naszą największą męczarnią.

Really?

Tyle pytań mam w głowie i jedno najważniejsze: what know?

Mam ochotę rozbić to wszystko o ścianę.

Tylko co później?

Teoretycznie z każdej sytuacji jest wyjście, trzeba tylko bardzo mocno postarać się, aby je odnaleźć.

Misja tysiak rozpoczęta.

Morze, plaża, zachód słońca- soon.

A wrzesień pokaże nam piękną jesień.

Natomiast u mnie w pokoju zawita coś nowego.

Can't wait!

Ktoś bardzo mądry kiedyś powiedział do swojego syna: kochany powbijaj proszę gwoździe do płotu. Synek wykonał polecenie, po czym dostał kolejne: a teraz wyjmij je proszę obcęgami. Po wykonaniu czynności usłyszał proste pytanie: co widzisz synu? Hmmm piękny płot z bardzo brzydkimi dziurami. Na co ojciec rzekł: wyobraź sobie, że ten płot to człowiek. Jeśli popatrzysz na gwoździe jako na krzywdy, które wyrządzasz temu człowiekowi dojść można do następującego wniosku- możesz wbijać dowolną ilość gwoździ i każdy będzie można w dowolnym momencie wyjąć. Dziury jednak zostaną już na zawsze.

.Wieczór skłania do refleksji.
Chciałabym to.....

 Być może ktoś bardzo by chciał, żebym o nim wspomniała. Wspominam więc i przeglądając katalog wspomnień ukradkiem ścieram łezkę z policzka.

Siostra pojechała i łyso mi w pokoju.

Nikt mnie nie denerwuje ani nie podnosi ciśnienia, nikt nie zagaduje jak jestem wieczorem smutna pod kołderką. Wracaj Bucusiu ;*