BiszFiszBokBóg

Wstajesz rano, wygrzebujesz się z ciepłej pościeli z poczuciem obowiązku, powtarzasz codziennie tę samą rutynę, która już opanowała Twój jeszcze śpiący umysł. 

Bez większego namysłu udajesz się do szkoły, pracy... Jedziesz autobusem, mijasz ludzi, jest ich pełno. Muskasz ich twarze spojrzeniem przez chwilę, nawet nie zaglądając im w oczy. Topisz się w swoim świecie, bo przecież odcinasz się do świata słuchawkami. Krajobraz za oknem przemyka, zmienia się, ale Ty przed oczami masz wciąż te sam widok. 

Swoje niespełnione marzenia, sztuczne scenariusze, swoje cele, wizje. 

Przez resztę dnia balansujesz gdzieś na pograniczu automatycznego funkcjonowania, a własnej fantazji, tylko czasami reagując na niepasujące do schematu codziennego życia wydarzenia.

Wracasz do domu, znowu głaszcząc ludzkie powierzchnie obojętnym wzrokiem, wysiadasz z autobusu, ciemno już na dworze, bo przecież jest zima. 

Z podkulonym ogonem wchodzisz do mieszkania, zamykasz za sobą drzwi. Słyszysz głosy rodziny, po cichu się z nimi witasz i w ciszy jesz obiad. 

Wleczesz się do swojego pokoju, zamykasz drzwi i wzdychasz "Nareszcie jestem sam". 

Nie zauważając, że tak naprawdę byłeś sam przez cały dzień.