Jako, ze staje się nowym człowiekiem, nabieram (w bólach) zwyczaju wstawania rano. Nie o tak nieludzkiej porze jak szósta, aczkolwiek zimowe wschody słońca, które pojawiają się za moim oknem około godziny później okazały się ciekawą motywacją do otwierania oczu. Na wpół przymkniętymi oczami uczę się doceniać mieszkanie na ósmym piętrze. Okna z widokiem na wschód też są miłym podarkiem od życia. Wcale nie chciałam pisać o radościach poranka… Chciałam o porannych wiadomościach. A właściwie o jednej. Walcząc z opadającymi powiekami usłyszałam o kościele w Dublinie, który został przerobiony na pub. Dublińskie kościoły i puby nie zajmują mojej uwagi. W najmniejszym stopniu. Zajęły ją za to ludzkie reakcje. Reportaż zestawiał zdanie Irlandczyków polonijnych i tych z prawdziwego zdarzenia. Ludzi młodych. Nie będę ich przedstawiać, bo każdy chyba zdaje sobie sprawę jak mogły wyglądać różnice w poglądach. Jeśli sobie nie zdaje niech coś przeczyta, obejrzy albo pomyśli. Zdziwiła mnie moja własna, prywatna, cichutka reakcja. Nie wierze w Boga (choć trudno jest mi zacząć ten wyraz małą litera), w kościół, nie przyjmuje kolędy, nie chadzam w wigilie na pasterkę (poza pamiętną nocą w piwnicy Seta) , co za tym idzie nie będę zbawiona. Przykre lecz prawdziwe. Wrażliwość kulturowa i religijna teoretycznie zerowa. Dlaczego więc drinki, muzyka robiąca w mózgu dziury i seks w budynku kościoła wzbudzają nie tylko moja niechęć ale też zniesmaczenie? Czy zamieniam się w moherową wszechpolską kukiełkę? Zaskakuje mnie to, jak mocno polskość, polskie przekonania i tradycje siedzą we łbie mym, tym co niby taki pusty. Tak naprawdę symbole, co do których zapierałabym, że przebrzmiałe, że głupie i nic nie znaczą – znaczą wiele. Wiele znaczą dla mnie. Pub w kościele, baloniki na cmentarzu czy wciskanie mi kolorowej ulotki o potędze Chrystusa zmuszają moje „ja” do stwierdzenia, że pomimo starań, wciąż są rejony w których moja nowoczesna egzystencja żałośnie popiskuje z tęsknoty za zasadami. Co się geje się?