We live, as we dream - alone... 

dawno mnie nie było...

teraz też tylko przypadkiem, na chwile.

pisze to żeby paru osobom nie było przykro, tym co mimo wszystko nadal są.

co u mnie?

nic.

co z końmi?

nic.

nie jeżdżę, nie trenuje. zrezygnowałam, poddałam się. tak jest mi wygodniej ale niekoniecznie lepiej...

jendak mam nadzeje, że to jeszcze nie koniec, że kiedyś wróce, że znowu będzie dobrze.

szczerze?

żal mi siebie.

mam nadzieje... jednak ostatnimi czasy myślę jak zabić to uczucie, które tak na przekór wszystkiemu, na przekór rozsądkowi wciąż żyje.

ogólnie dobrze jest ale w tym innym życiu, w tym prywatnym, imprezowym, sercowym, zyciowym.

ale życia z końmi, życia z pasją, zainteresowaniem, wiarą i nadzieją już nie ma... w tym życiu umarłam.

przykro.