24 hours...

Wstaję rano. Dzisiaj mogę wszystko.

Może powinnam się załamać, ale przecież jest piękny poranek, a ja znów zaczynam dzień od nowa. Każdy dzień to szansa. Nie mam zamiaru tego spierdolić. Nie mam zamiaru spierdolić nawet minuty.

Wpadam do biura, włosy mam jeszcze lekko wilgotne. Stukam obcasami po kamiennej posadzce hallu, witam uśmiechem portiera. Winda. Jedno piętro, drugie, trzecie... stuk, stuk, stuk obcasikami do pokoju, prawie truchtem. Po drodze chwytam kubek z kawą, i kilkoma łykami pochłaniam ten nektar czystej energii porannej.

Dobiegam do biura, torebka na krzesło. Przecież znów jest wszystko na wczoraj! Czemu tu nie ma jeszcze pieczątki? Gdzie są oświadczenia na Wrześnie? Biegam tu i tam i skłądam to wszystko do kupy w tępie błyskawicy...

To nie pracoholizm. A jeśli nawet - wolę dać się wciągnąć w to bez reszty, niż codziennie powtarzać sobie, że nienawidzę tego co robię i odliczać każdą sekundę do wyjścia z biura.

Uwielbiam to tempo, tę adrenalinę, ten pozorny bałagan. Ta praca nie jest dla tych którzy lubią porządek - tylko dla tych, którzy panują nad chaosem.

Może takim się trzeba urodzić. Trzeba mieć w sobie na tyle energii i spokoju, żeby po 8 godzinach ogarniania chaosu, zostać jeszcze 4, a potem nadal z uśmiechem wyjść z biura. Podobno jest nas niewielu, takich którzy to robią. Może. Nie wiem, nie oceniam. Wiem, że tylko tak mogę żyć. Mocniej, szybciej, więcej...

Zamykamy jeden projekt, otwieramy następny. Nie wracamy do historii, może tylko po to, żeby przypomnieć sobie, jakich błędów już nie popełniać.

Jest weekend. Po powrocie do domu puszczam sobie jakąś przyjemną melodyjkę, wstawiam pranie, maluję się ponownie i jadę na miasto świętować, że nudne, szare i wkurwiające życie to dla mnie tylko coś, co przydarzyło się innym. Wypijmy za to!