Jąka się bać? Pa!

    Rzecze sobie - nie mam myśli sensownej w głowie, co bym ją wyjawić miał. Bo przecież jak wyjawić myśl, której nie ma? A do tego myśl sensowna być by to miała. Dawno nie pisałem, wyszedłem z wprawy, której to jednak nie posiadałem. Paradoks? Hm. Możliwe. Niech więc będzie, że tak. Przejdźmy do niepamięci, zacznijmy pisać bzdur całą masę. Po co? Uwolnijmy myśli, które w nas tkwią, które z każdą chwilą się nawarstwiają, których jest więcej i więcej i wciąż ich nie ubywa. Łapię się za głowę i patrzę na słowa, które jest mi teraz dane pisać. O Zgrozo! A więc mam com chciał - bzdury. Jednak jeszcze w tym momencie jest ich niewiele. Któż to wie, może się rozwinę i będę pisać bzdurę, za bzdurą. Będę leczyć mój opustoszały umysł, uwalniać się od myśli, od obrazów, całej masy pokazów slajdów, które znajdują się w opustoszałym umyśle. To niebywałe. Opustoszała przestrzeń, w której znajdują się jakieś obiekty. Słowa których nie doczytam, ponieważ on, nikt ich nie napisał. Mogę? A może nie? Czy on wie o tym, że teraz czytam jego myśli? On je pisze, a ja je czytam. Ale zdaje się, że "biedak" ma coś napaprane w tej swojej głowie. He! Ano, jak chce to niech ma. Nie mój to przecież interes. Ja zajmuję się sobą, jestem egoistycznym człowiekiem, a przynajmniej czymś, co na pozór jest ludzkie. Ale co to znaczy być ludzkim? Czym w ogóle jest człowiek? On żyje, prawda? Tak, on żyje. No tak, ale co to znaczy, że on żyje? W ogóle co to jest życie? Hm. Nie rozumiem. Nie rozumiem? Rozumiem, ale się zastanawiam? Mogę zrozumieć i przyjąć i być, ale mogę też myśleć? No ale co to jest myślenie? To taki proces zachodzący... W czym zachodzi taki proces? W obiektach... W jakich obiektach? W takich jak Ty, w żywych. Ale czy na pewno? Zastanawiam się. Często się zastanawiam. A może tylko bardzo rzadko się nie zastanawiam. Nad czym się zastanawiasz? Nad wszystkim. Jak to nad wszystkim? No tak zwyczajnie. A czy Ty masz pojęcie tego czym jest "wszystko". No właśnie, nad tym też się zastanawiam. I co, są jakieś wnioski? Nie wiem, nie jestem tego pewien. Ja się tylko zastanawiam. Na co Ci to zastanawianie się? Nie mam pojęcia, po prostu to robię. No właśnie, robię to i to mnie też zastanawia. Rozmawiam teraz z Tobą i zastanawia mnie jak to się dzieje, że rozmawiamy. Jesteśmy świadomi tak zwanej rzeczywistości, świata, natury, roślin, zwierząt, nas samych. Jesteśmy świadomi tego co robimy, co czujemy... Ale właściwie skąd cała ta świadomość i w ogóle co to jest świadomość? No wiesz, to raczej nie jest takie łatwe. Łatwe mówisz? A co to znaczy, że coś jest łatwe? I nad tym też się zastanawiasz? Tak, przecież powiedziałem Ci, że zastanawiam się nad wszystkim mimo iż samo pojęcie wszystkiego jest już dla mnie przyczyną zastanawiania się.

    A co mnie teraz zastanawia? Czy był ktoś tak dzielny i wytrwały by przeczytać to, co jest napisane wyżej. Byłbym pełen podziwu. Zastanawia mnie też, czy pisać dalej w taki sposób? Być sobą, być mną. Prowadzić dialogi ze swoimi myślami. Wariować i szaleć. Pytać o wszystko, o to co oczywiste. Bo jak to się stało, ze coś jest oczywiste? Świat, rośliny, zwierzęta. Może to wszystko tworzy jedną wielką - niejednolitą - masę i wszystko jest ze sobą połączone? Może świat, czy też cały wszechświat, to taki kubek na przykład z herbatą, a wszelkie słońca, planety i życie na nich w postaci roślin, zwierząt... to takie cząsteczki - związki chemiczne - zawarte w herbacie. He, he... Znowu bzdury, co nie?

    Spojrzałem na to zdjęcie. Nieszczególne jakieś, ale ten pająk. Pomyślałem sobie, że jestem trochę podobny do takiego pająka. Jestem samotnym obiektem tego świata, zakładam sieć i chwytam ofiary. Wykorzystuje je, w końcu pożeram. No może nie dosłownie i nie wygląda to aż tak, ale w jakiś sposób można by się odwołać do samotniczej, pajęczej egzystencji. To by było tyle, na tę chwilę.
 
 Pozdrawiam "obiekty" wytrwałe i te mniej wytrwałe, a nawet te nietrwałe.:)
 
A tak w ogóle, to ja się nie znam.:)