Lata '90

Na początek może moja mała dygresja. Co się stało z tym światem? Czyżby aż tak bardzo wszystko się zmieniło? Pamiętam jeszcze trzask z vosku, przewijanie kasety kredką a teraz zamiast tego zgrywamy ścieżki na iPody, już nawet coraz rzadziej na kompakty. Wtedy się wszystko zaczęło w sumie. Żując gumę turbo i pijąc oranżadę z proszku słuchaliśmy Łony, Płomień 81, Peji, Liroya, i tak, Paktofoniki też. Teraz wszyscy się nimi jarają, bo to stare, bo zrobili film, bo powrót do korzeni jest modny. Ale co większość z tych dzieciaków wie o tych korzeniach? 

Pamiętam jak około 16 wszystkie dzieciaki zbiegały z podwórka na DragonBalla albo Pokemony, pamiętam ten żal do siebie gdy przegapiłam jeden odcinek Zbuntowanego Anioła. Pamiętam też wymianę karteczek i plakatów na szkolnych korytarzach. Mama kupowała mi wtedy Odkryj Świat, Bravo czasem FunClub. Nie potrzebowaliśmy wtedy komputerów, telefony były tak wielkie i ciężkie, że można było nimi zabić. W telewizji z reguły miało się 4 kanały jeśli nie miało się kablówki albo Cyfry+. Telewizor był przydatny tylko gdy na dworze było zimno i padał deszcz, graliśmy na Pegazusie w Tanki albo Mario. 

To wtedy przeczytałam połowę zbiorów bibliotecznych i chodziłam dumna, że w wieku 6 lat przeczytałam sama pierwszy tom Harrego Pottera, a wydawał mi się wtedy tak niesamowicie gruby i niezdatny do przeczytania. A dziś? Dziś się już nie czyta, no chyba, że stało się to częścią tej hipsterskiej kultury. Ale i tak połowa z tych czytających nie tknie np. Dostojewskiego, bo to przecież jest już mainstreamowe. 

Pamiętam też, że jak chciało się dołączyć do jakiejś paczki przechodziło się próby. Dziś to monopol dla sekt, gangów i grup przestępczych. I dziś to normalka, a kiedyś... kiedyś znamienne. 

Chciałabym teraz siedzieć z wszystkimi dzieciakami z podwórka zajadając magiczne gwiazdki MilkyWay'a w ramach przerwy w grze w zbijaka albo chowanego. 

Lata '90...