Tyle co szczęścia w uśmiechu.
Tyle co cierpienia w krzyku.
Tyle co miłości w naszych sercach.
I jeszcze więcej.
Miliony gwiazd oświetlają nam ciemne niebo.
Księżyc też tam jest.
Niby towarzyszą mu gwiazdy, ale jednak jest sam.
Jak my ludzie.
Pomimo że dookoła nas tyle dusz, sami jesteśmy.
Brak uczuć.
A księżyc tam jest.
Ułożony na niebie, oświetlony przez Helios.
Nie czuje, nie widzi, nie słyszy.
Tylko mu zazdrościć.
A ja chciałabym się unieść do gwiazd.
Pragnę złapać jedną.
By spełniła moje marzenie.
By moje życie uległo zmianie.
Bym mogła iść dalej.
Z głową uniesioną ku górze.
Leżę tu, i wklepuję tą składankę literek.
Bez większego przemyślenia.
Słowa ułożone w coś bez sensu.
Bezsens z sensem, cóż za paranoja.
Ja leżę tu dalej.
Utopiona w marzeniach.
Zawalona myślami.
Chciałabym pozbyć się granic.
Chciałabym coś zmienić.
Czy może to nie na to czas?
Ale przecież czas na zmiany jest zawsze.
Więc nie ma już niczego co mnie powstrzyma.
Wstanę.
Pójdę.
Przed siebie będę mierzyć.
Zmienię moje życie.
Zacznę znów w siebie wierzyć.