Obiecałam, że nie będę płakać. I nie płaczę. Czasami tylko coś mi się przypomni,ale nie umiem tego zamknąć w sobie, wspominam. Ale trzymam się twardo. Już nic mnie nie boli, nic nie rozrywa od środka. Siedzę grzecznie. Jest normalnie, nawet się śmieję. Nie, powiem, że jest czasem fajnie, najfajniej gdy przy kimś jestem. Część rzeczy schowałam, przypominały i znów zaczynało być źle. A teraz grzecznie czekam, aż znów przyjdzie do mnie szczęście. Ale najważniejsze to trzymać uszy do góry, pozytywnie i przed siebie. No nie ?

Będzie dobrze, napewno, w sumie już nie jest beznadziejnie. Zebrałam się, przynajmniej w większości.

I tu pragnę podziękować Tym, którzy ze mną są i pilnują, żebym się nie rozklejała i trzymają mnie w całości.

Marlen Klaudia Kuba Misiek Mateusz 

Dzienky Wam :*