morda.

nie najciekawiej tu wyszłam, ale niech już będzie.

wszystko się zmienia, zmieniło i zmieniać będzie.

znowu, w deszczu, uświadomiłam sobie bardzo ciekawą rzecz.

że zamiast czekać aż się zmieni świat, zamiast patrzeć i rodzić w sobie takie a nie inne wątpliwości, nienawidzić, kochać, lubić lub nie...

i wiesz co? nie, dziękuję, ja zacznę od siebie.

dziękuję też Tobie, tak po cichu, bo przecież nie powiem tego prosto w oczy.

zniesmaczyłam się sama sobą, dobrze, że dostrzegam coś więcej niż czubek własnego nosa.

całe moje zasrane życie polegało na ustawianiu wokół siebie woskowych figur, które wiecznie się do mnie uśmiechały.

taka mentalna masturbacja życiem.

i teraz to. tak wiem, koncertowe. zamglone, nieidealne, bardzo pozytywne, burzliwe, trochę fałszu, trochę słodzenia, trochę przesadnej goryczy. jak moje życie.

odwracam głowę, znowu zmieniam kierunek biegu, pewnie znów się rozczaruję, ale to nieistotne z perspektywy absolutu.