w sumie, przyjrzalam się ostatnio niektórym swoim znajomym. konkretniej - typowym no-life'om, którzy nie widzą świata poza grami, gadżetami, mają po 18-19 lat, są w najlepszym wieku i nawet nie wiedzą, co w praktyce znaczy pójście na imprezę. otwarcie przyznają, że nie mają przyjaciól, ale w sumie ,,to nie chce mi się ich mieć". naprawdę, proszę, niech mi ktoś to prosto przeloży - jak można podchodzić do życia w taki sposób?
no i w takich wlasnie okolicznościach zaczęlam bardzo doceniać wlasnych przyjaciól. to, że są przy mnie, że zawsze mogę iść do nich z każdym problemem, że mogę im powiedzieć wszystko, że pomogą mi we wszystkim. nawet w tak glupich sprawach jak chodzenie po wyngiel do piwnicy. (też was kocham)

chcialabym.. jakoś pod wplywem nocnych rozmyślań im podziękować. dziękuję, że ze mną wytrzymaliscie tyle czasu i nadal wytrzymujecie. <3


z góry przepraszam, jakoś mnie wzięlo na wynurzenia. to ten pierdolony deficyt czulosci ;-;