weakness

Mam czasem taką chwilę słabości. Taki przełomowy moment, kiedy nie jestem w stanie już dłużej udawać i powstrzymywać emocji. Na co dzień jestem silną osobą, jednak gdy odchodzisz... wtedy wszystko znika, wiesz? Ta cała magia, wszystko się rozpływa, jakby nigdy nie istniało. Stoję i czuję jak moje ciało ogarniają niepokojące dreszcze. Oczy zaczynają pokrywać się ciepłą taflą słonych łez, które po chwili nawilżają moje policzki. Czuję się słaba, bezsilna i zagubiona. Uczucia we mnie eksplodują z coraz to większym impetem. Nie jestem w stanie tego powstrzymać. Nie pozostaje mi nic, prócz czekania. Zaraz wszystko wróci do stałego porządku. Tysiące myśli błądzących w mojej głowie, tysiące słów i twarzy, tylko jeden dotyk. Zamęt, który wprowadzają takie chwile jest nie do zapomnienia. Na co dzień przeczę wszystkim uczuciom, lecz nadchodzi taki moment, kiedy nie mam już siły. Jestem zbyt krucha by to ukrywać. Wtedy wszystko jakby eksploduje, wiesz? Jakbym w jednej sekundzie rozpadła się na miliony drobnych kawałków, których nikt nie jest w stanie poskładać na nowo. Czasami chciałabym zwyczajnie pozostać w tej postaci. To jedyny moment, gdy daję upust uczuciom i emocjom, pozwalam każdej myśli wkradać się w zakamarki mojej duszy, w której obecnie czuję tylko ból i rozgoryczenie. Bo widzisz, to się nigdy nie zmieni. Utkwiłam w tym martwym punkcie na stałe. Zaprzeczam wszystkiemu co dotyczy Twojej osoby i mam nadzieję, że pewnego dnia kłamstwo to zostanie wypowiedziane wystarczającą ilość razy bym sama mogła w nie uwierzyć.

Wstałam o 13, straciłam pół dnia, szkoda.

Brak chęci do robienia czegokolwiek, ehh...

Wiele rzeczy się ostatnio wydarzyło, zmieniło.

Pewne sprawy wyglądają lepiej niż kiedykolwiek.

A pewnych aspektów chyba nie da sie już naprawić.

Czekam na moje naleśniki ze szpinakiem.

Ide zrobić porządek w Itunes, w końcu.

WIDZĘ DZIŚ

Ile jest stąd do nieba? Mówią, że jeden krok.

Choć tak wiele potrzeba człowiekowi by wykonać go.