defects

Masz czasem tak, że jesteś niesamowicie zły i nie wiesz jak sobie poradzić z kłębami buszujących w środku emocji, które już wkrótce zamierzają opaść niczym kurz na starych meblach, tylko po to, by wkrótce zebrać się w tornado złości i wyprowadzić Cię z równowagi? Masz czasem tak, że robisz rzeczy nie zważając na konsekwencje, nie zastanawiając się nad ich celem, w efekcie popełniając miliony błędów? Masz czasem tak, że masz dość samego siebie, chciałbyś uciec i przestać czuć cokolwiek, czuć tylko tę niemą pustkę, która wypełniłaby Cię i wprowadziła w słodki stan ukojenia, spokoju? Masz czasem tak, że nienawidzisz samego siebie, za własne decyzje, emocje i wypowiedziane słowa, które kogoś zraniły? Masz czasem tak, że stajesz się ogromnie rozczarowany tym, co się dzieje dookoła lub tym co się dzieje w Tobie? Masz czasem tak, że mimo kilkuset znajomych twarzy, dziesiątek bliższych znajomych i kilku przyjaciół czujesz się samotny? Masz czasem tak, że czujesz, że to wszystko nie ma sensu, zmierza w złym kierunku, że każdy z nas jest tylko kolejnym wielkim błędem, który każdego dnia czyni coraz więcej krzywd i szkód? Masz czasem tak, że nie rozumiesz co się z Tobą dzieje i oddałbyś wszystko w zamian za książkę, która wyjaśni o co Ci chodzi, wyjaśni wszystkie emocje przepływające przez Twoje ciało, będzie potrafiła w logiczny sposób wytłumaczyć, dlaczego postępujesz tak, a nie inaczej? Masz czasem tak, że pisząć notkę czujesz, że im więcej słów zawiera, tym mniej zawiera sensu? 

Dawno mnie tu nie było, ale wróciłam.

To chyba jedyne miejsce, gdzie potrafię wyrazić siebie.

Dzisiejszy dzień był całkiem okej. No tak, BYŁ.

Czas przeszły niezwykle irytuje, ehh.

Zawsze ktoś dopierdoli coś na końcu, życie.

Zostaliśmy sami.

Tylko ja, Leszek i Kinomaniak.

Dostałam tyle rad i słyszałam tyle obietnic,

Może jestem dobra na raz, może dwa, potem skreślić.