Understanding.

Mam dość! Co ja piszę?! Czy ktoś zdaje sobie sprawę co ja wciąż przeżywam? Zwłaszcza teraz- kiedy nie wiem, jak się skończy cała realacja ze znajomymi. Czy ktoiś wie jak mi brakuje przyjaciół?! Stąd moja ciągła depresyjna nicość. Ogarnia mnie mentalny tumiwism. Ciągłe sprzeczki, notoryczne poczucie gorszości, samotność, frustracje przyjaciół, kłopoty rodzinne, które na siłe staram się rozwiązać- czy ja rzeczywiście mam ochotę sprawić sobie problemy, czy jakoś odgórnie coś nie działa? Mam wrażenie, że coraz więcej w życiu tracę. Panicznie boję się już samotności, bo właśnie pustka najbardziej przyciąga chorobę. Nie chcę znowu skręcić w zaułek chybionej przyjaźni. Tak strasznie boję się popsuć wszystko co mnie łączy z ludżmy (o ile już tego nie zrobiłam z większością z nich).

Zdechnę. Pochowają mnie w ciemnej byle jakiej trumnie i koniec. No chyba, że ewentualnie wcześniej przewidzę zgon , to potencjalnie mogę sobie zafondować jakiś mały romansik z grabarzem i przynajmniej może dostanę jakieś ładne miejsce na cmentarzu- pod wierzbą może, o! Tylko kurde Pieróg. Hm, to może z Niego się zrobi grabaża jakoś szybko? No nic! Ale narazie jestem żywa, jem nadal, nie umieram. Wyjechałabym, Zaszyłabym się gdzieś. Daleko od wszystkiego i wszystkich. Odpoczęłabym.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=N66Mg43KhOU

Nienawidzę świata, wszyscy mnie wkurwiają.

Nienawidzę świata, ludzie są chujami.

Pełni nienawiśći, źli i pojebani.

http://ask.fm/xnirvanistycznax- pytaaangaaa <3

Nekoś~