Wystarczy wyciągnąc rękę - tutaj słowa migają, jak miliony świateł. Kolorowe pigułki iluzji, przetworzone przez chore mózgi tych, którzy są niezdolni, by czynic. Idziemy. Zupełnie jak ludzie, choć...troszke inaczej, bo równo. Tkwimy w tym szalonym tańcu, zbyt dumni z tego, co nas spotkało. Czasem zdarza nam się pocałowac usta pokryte watą cukrową, na dowód tego, że w korowodzie zmysłów, był kiedyś czas na intro z czułości.

Lecimy. Przeciez jesteśmy ptakami - dotykamy swoich ciał bukietami piór, dzieli nas mgła, ale ciągnie nas do siebie to złudne niebo, pełne burz i zbłakanych samolotów. Płyniemy. Przecież jesteśmy żeglarzami. Przemierzamy ciche, zielone oceany traw, gubimy się w swoich dłoniach, krążąc rozpaczliwie wzrokiem po nieoznakowanych szlakach naszych zmysłów. Po drodze sadzimy róże pocałunków, by wiedziec, jak powrócic do domu własnego ciała. Upadamy bezgłośnie, jak świstki papieru pełne wyznań, zaklęc, przekleńst i gróźb, prosto w swoje ramiona, by spalic się bezpowrotnie.

[karmelowe sny o Tobie]