Gdzie są moje oczy?

Gdzie zwierciadła duszy mojej?

Gdzie?

Uwięziony gdzieś pomiędzy dźwiekiem a ciszą wpatruje się wraz z moim płytkim oddechem na przekątne pięciokąta równobocznego. W każdym ramieniu powstałej gwiazdy widzę wyryte słowa. Następujące słowa.

Czas. Przestrzeń. Materia. Energia. Informacja.

Nie mam oczu, nie mogę ich odczytać. Zionę parą wodną z płuc i słyszę te pięć słów pośrodku ciszy.

Od sklanych ścian odbija się nierównomiernie ich brzmienie. Brzemienie składników świata naszego.

Przykładam ślepą dłoń do wnętrza. Piasek skrzypi i syczy pod moją skórą, jakby się mnie obawiał.

Słyszę, że przeszkoda ustępuje mi w drodze. Cisza, bezruch wiatru, brak temperatury.

Absolutnie żadnych doznań zmysłowych, możnaby popaść niemalże w szaleństwo. Ale nie mogę sobie na to pozwolić.

Nawet moje kroki są głuche. Oddech coraz płytszy. 

 Zderzam się z płaską taflą. Dotykam jej opuszkami palców, oddycham, nasłuchuje pustego szkła.

Ono wydaje się żyć. Wątpliwości. Czyżbym nie zaszedł za daleko w tej krainie? Gdzie linia horyzontu zdarzeń...

-Spójrz w swoje oczy. -przemawia zwierciadło.

-Jesteś lustrem? -pytam, zdziwiony swoim zachrypniętym i suchym głosem.

-Ja jestem. Spójrz w swoje oczy. -powtórzyło.

-Ale ja nie mam oczu. -odpowiadam uprzejmie.

-Spójrz. -nie ustępuje.

Spojrzałem. Nie chciałem, lecz spojrzałem. I ujrzałem, choć nie chciałem.

Już teraz wiem co było na dnie moich oczu, po trzeciej stronie lustra.

Wiem skąd wołanie o pomoc, wiem skąd te cienie i przejmujący smutek.

Wiem, chociaż wolałbym nigdy się tego nie dowiedzieć.

Wychodzę, jak najdalej od tej przeklętej krainy. Przeklęty obszar, mój własny, niebezpieczny.

Wiem. Spojrzałem i ujrzałem. Chociaż nie chcę... teraz nie ma już ucieczki.

niepisane kroniki Nathanielland