No właśnie tak po prostu zacznę pisanie tej notki nie majac najmniejszego pojęcia o czym tu nagryzmolić. Tyle myśli kłębi mi się w głowie, ale są to słowa, które nie powinny być zapisywane... To co mogę zapisać to refleksje niekiedy całkowicie wyrwane z kontekstu. Wszyscy na pewno kiedys zastanawialiśmy się co ludzie o nas sądzą. Jest to naturalne, no chyba, że ktoś jest całkowicie aspołeczny i ma wszystko w dupie. Przyznam, że i ja przeżywałam okres w swym życiu, gdy staczałam wielki bój ze społeczeństwem mnie otaczającym, uważając, że ludzie nie są mi jakoś potrzebni (no może najbliżsi przyjaciele i niewiele osób  poza nimi), ale mogę zrzucić to na bunt młodzieńczy. Na szczęście mam to za sobą, jednak nie obiecuję, ze z dnia na dzień skończę ze swoją wrednotą, którą (nie wiem dlaczego) ludzie nazywają "szczerością". Ja się nie czaruję i uważam, że jestem po prostu wredna ;p. Muszę przyznać, że z tej cechy charakteru wynikają jakieś tam korzyści. Po niezbyt wnikliwym zastanowieniu dostrzegłam tylko jedną (ale to chyba i tak sukces, co nie?) mianowicie, wiem, że ludzie uważajacy się za moich przyjaciół są nimi naprawdę (no może jeden wyjątek by się znalazł, ale wolę się na ten temat nie wypowiadać) i muszę im podziekować za to, że jeszcze ze mną wytrzymują, gdyż jest to nielada sztuka ;)