To nie są tylko słowa, to cząstka mnie moja przestrzeń, której ni cholerne nie ograniczam.
Nie czuć tego ciepła od ludzi, nie czuć od nich zapachu dobrych słow i pomocy, bezinteresowności.
Zamykasz oczy? Nic nie czujesz, nic nie widzisz Nasza wyobraźnia jest jak cegła porozbijana na czesci.
Nie chcąc jej składać, uważając, że to bezsensu. Tylko Ci bez domów, zabierając cegłe ze soba, aby zbudować
coś co będzie ich trzymało przy życiu.