Pech i szczęście

Wczorajszy dzień był straszny. Jeszcze nigdy w życiu tak się zle nie czułam. Zaczęło się od porannego 'niedobrze mi', potem było coraz gorzej. Śniadania nie dałam rady zjeść. Calutki dzień przeleżałam w łóżku. Calutki dzień kompletnie nic nie jadłam, istna głodówka. Wypiłam tylko jedną szklankę wody. Nie mogłam nawet usiedzieć. Jeszcze nigdy w życiu tak mnie nie mdliło. Nawet raz zemdlałam, idąc do łazienki. Obudziłam się tuż przy regale, tak nie wiele brakowało, abym mogła uderzyć. Nie wiem, co by było, gdybym walnęła głową o durny róg regału (ci co u mnie byli i pamiętają, wiedzą, o jaki chodzi). Więc można powiedzieć, że miałam szczęście. Wyglądałam jak wampir, ale w tym złym znaczeniu, bo normalnie wampiry są śliczne (chodzi o to, że byłam blada jak trup :P). Nie wiem, po co właściewie opisuję to wszystko. Nie musicie tego czytać. :P Dziś na szczęście czuję się znacznie lepiej, ale doskonale nie jest. Mam jakąś nadzieję, że do soboty wyzdrowieję i spokojnie pojedziemy na wesele. 

Zdjęcie takie byle jakie, nie miałam co dodać.

Komu się chce, może zajrzeć na moje opowiadania, które są podane po prawej stronie w linkach. Zapraszam. :P

Co do szkoły, to istny koszmar. Znowu o matmę mi chodzi. We wtorek poprawa... Aż się boję.

I to by było na tyle. Rozpisałam się. ;P

"Nigdy nie wiadomo, co przyniesie nam los, i zawsze lepiej wiedzieć, gdzie jest wyjście awaryjne." (Paulo Coelho)