Lost my hope...

Witam. 

Na początku zastanów się czy chcesz czytać przemyślenia kogoś i jego pogląd na świat, a następnie zdecyduj czy warto tracić czas na ten jakże szczytny cel. 

Na tym photoblogu będzie moje spojrzenie na świat i to co w nim jest. Nie chciałabym żadnego krytykowania i jakiś zastrzeże, bo jak wiadomo każdy ma swój świat i inaczej na niego patrzy, więc zanim skomentujesz dobrze zastanów się nad wagą swoich słów i tego co chcesz przekazać. Pytania mile widziane, będę na nie odpowiadać w kolejnych wpisach.

Zawsze zastanawiałam się nad tym co byłoby gdyby, lecz takim myśleniem sprowadzamy się na samo dno z którego później ciężko się wydostać. Przeważnie zostajemy zostawieni sami sobie. Tak, niestety to okrutna prawda. Boimy się poprosić o pomoc. Boimy się szydzenia z nas. Wyśmiewania. Odmowy. Braku zrozumienia. Dziwne ale ludzie to strasznie bojaźliwe istoty. Boją się wszystkiego czego nie znają, co jest im obce. Każdy nowy dotyk jest zabójczy. Każda odmienna myśl jest śmiercionośna. Każdy inny człowiek jest zagrożeniem. 

Czy zastanawialiście się kiedyś czemu jesteśmy tacy jacy jesteśmy? Ja tak. Wiele razy. Doszłam do wniosku, że stajemy się tacy poprzez ludzi których spotykamy w naszym życiu. Każda osoba uczy nas czegoś. Pokazuje coś czego nie dostrzegaliśmy. Uwrażliwia nas na coś do czego byliśmy źle nastawieni. Znieczula nas na zimno świata. Uodparnia na niektóre aspekty naszego życia. Niszczą cząstkę nas, gdy odchodzą, lecz uczą nas tylu ważnych rzeczy. Każdy człowiek wprowadza nas w zupełnie inny świat.  W swój świat. Indywidualny. Odmienny. Bezcenny.

Nieraz pokazujemy siebie innym, a później tego żałujemy, lecz nie warto żałować. Powinniśmy się cieszyć z tych chwil, które spędziliśmy razem, które pozwoliły nam ukazać siebie takimi jakimi jesteśmy. Czy to źle, że dajemy się poznać? Czy to źle, że ufamy? Czy to źle, że chcemy aby ufano nam? Czy to źle, że szukamy bliskości? Ciężkie pytania na które ciężko odpowiedzieć?

Czy to źle, że dajemy się poznać?

Nie, w 100% mogę odpowiedzieć, że nie. Warto dać się poznać. Warto zaryzykować.

Czy to źle, że ufamy?

Źle nie, lecz możemy zawieść się na osobach, które obdarzyłyśmy zaufaniem, dlatego powinniśmy ostrożnie dobierać osoby którym ufamy.

Czy to źle, że chcemy aby ufano nam?

W zupełności nie. To, że chcemy aby nam ufano jest ludzkie. Szukamy ujścia i chcemy pomagać. Może niektórzy zatracili ten aspekt swojej osobowości, lecz każdy człowiek w pewnym stopniu chce, aby ktoś mu ufał. Czujemy się wtedy spełnieni. Potrzebni.

Czy to źle, że szukamy bliskości?

Każdy szuka bliskości. Jest to tak jakby nasz cel. Znaleźć kogoś kto będzie nam na tyle bliski, że pokażemy mu się w całości. Ukażemy nasze piękno fizyczne i psychiczne. To co jest w nas.

Myślę, że udało mi się odpowiedzieć na te pytania w miarę zrozumiale. Chyba większość z Was się ze mną z tym zgodzi.

Ostatnio często spotykam się ze stwierdzeniami Życie jest ciężkie, lub Czemu ja tylko mam tak ciężko w życiu. Otóż Moi Mili życie nie jest aż takie ciężkie jak się twierdzi. To MY je utrudniamy. Wiadomo niektórzy mają troszkę łatwiej, niektórzy troszkę gorzej, ale to właśnie my twierdząc, że życie jest trudne i zamartwiając się nad sobą je sobie utrudniamy. Nie tylko ty masz tak ciężko, lecz są osoby, które się z tym nie odnoszą. Wolą to zostawić dla siebie i samemu się z tym zwierzyć. Uważają to za swoją prywatną sprawę i swoją osobistą bitwę, natomiast są ludzie którzy szukają wsparcia u innych i po prostu się żalą i opowiadają jak to im ciężko.

Zauważcie ile na świecie jest ludzi pokrzywdzonych przez los, którzy swoją wytrwałością i determinacją potrafili NORMALNIE żyć i w dodatku WSPIERAĆ innych. Uczmy się od nich. Zobaczmy ich silne cechy i próbujmy się do nich dopasować.

Nicholas James Vujicic australijski kaznodzieja i mówca motywacyjny pochodzenia serbskiego urodzony z rzadką chorobą znaną jako zespół tetra-amelia, czyli całkowitym wrodzonym brakiem kończyn

Mężczyzna pomaga innym uwierzyć w siebie. Mimo swoich ograniczeń ŻYJE i FUNKCJONUJE NORMALNIE. Nie skarży się na swój los, przeciwnie bierze to co otrzymuje od niego i jeszcze za to dziękuje. Zafascynował mnie swoimi przemowami, które były na youtube. Ile trzeba mieć wiary i siły, aby przezwyciężyć swoje ograniczenia? Jakim on musi być silnym człowiekiem, że mimo swojego cierpienia stara się się być jak najbardziej samodzielny i w dodatku WSPIERA INNYCH. Swoimi przemowami pokazuje, że nie ma rzeczy niemożliwych. Człowiek, który wierzy w to co robi zwycięża. Osiąga to co sobie wymarzył. Czy bylibyście w stanie dokonać czegoś tak ogromnego? Stać Was na coś tak odważnego, aby znaleźć się na jego miejscu i zrobić to co on?

Dodaje link do jego przemowy.

http://www.youtube.com/watch?v=AUdSJ6d7-ZM

A  tutaj link do jego piosenki.

http://www.youtube.com/watch?v=GuTV7yBxYrU

Dobrze przedstawiłam Wam jedną z osób, które są dla mnie wzorem, które podziwiam. Chciałabym znaleźć w sobie tyle siły co ma ten mężczyzna. Mimo iż moje problemy w porównaniu z jego problemami to marne piórko na wietrze.  Przeżywam je na swój sposób.Przeżywam je mocno, bo jestem wrażliwa, lecz walc