Zamykając ufnie powieki Otwieram bramę mych wizji Przenoszą mnie w świat daleki, Nie pobierając prowizji. Przelatują w głowie obrazy, Wyobrażenia mimowolne. Nawiedzały mnie wiele razy, Snując przemyślenia powolne. Wyobraźni władza nastała. W przyszłości światy wędruję. I chyba tu jedna zostałam... Nikt się tu ze mną nie snuje. Jest wciąż tak samo. Niezmiennie. W tym czy wizyjnym bycie... Co bym nie zrobiła, nadaremnie. Nic się nie zmienia. Ale odkrycie! I myślę sobie: Ile jeszcze? Kiedy ten los się odwróci? Czy te me myśli złowieszcze Ktoś do porządku przywróci? Czy warto trwać w tych złudzeniach, Gdy czas biegnie nieubłagany, Odciska się gorzko w widzeniach, Tworząc niewidoczne rany? Walczyć już dłużej nie umiem... Ile niepewność tutaj zagości? Czy ktoś w końcu mnie zrozumie I uwolni z sideł samotności? Jak zawsze .............z pozdrowieniami..... Mysia:)