4

Jakoś tak cicho, ponuro jest. Szuka się wyjścia z ciemności, jakiegoś światełka na końcu tunelu, ale tak jakby ktoś je chował, zabraniał 

wyjść z tej dziury. Są momenty, kiedy jest widoczne, kiedy dociera do oczu, a źrenice, przez dotarcie promieni, rozszerzają się i tylko 

szykują na większą porcję. Ciało też. Ciągnie ku tej jasności, światełka w tunelu, radości. Potem jednak pojawia się kubeł zimnej wody 

albo jakiś cios kamieniem w twarz, bez różnicy. Droga się wydłuża, wydaje się, że jest się bliżej światła, ale ono się oddala, ciągnie i 

ciągnie. Dociera to do mózgu i to jest ten kubeł. Świadomość, że wcale się nie przybliża do wyjścia. Że jest się daleko, być może tam, 

gdzie było się wcześniej. Kto to wie? Może stało się w miejscu, może nawet nie zrobiło się kroku. Kto to wie? Jest się tutaj. Tutaj, 

gdzie jest cicho i ponuro. I ciemno, światła nie ma, a jak się pojawi, to zaraz znika... albo oddala się. Kto to wie?

http://www.youtube.com/watch?v=xN0FFK8JSYE