Ten mały pocałunek który skradłaś

Podtrzymał moje serce i duszę

Jak jeleń w świetle reflektorów, spotykam swoje przeznaczenie

Nie próbuj walczyć ze sztormem - wypadniesz za burtę

A przypływ przyniesie mnie z powrotem do Ciebie

I na moim łożu śmierci, wszystko co będę widział to Ty.

Życie może opuścić moje płuca

Lecz moje serce pozostanie z Tobą.

będę dzisiaj konkretny i kolokwialny.

Generalnie to mam dosć tego pierdolenia o maturze, serio.

Nie zdam z matmy? Z własnej głupoty i lenistwa?
Nie. Po prostu w tym czasie wolałem tworzyc coś kreatywnego i rozwijać moje najskrytsze talenty 

nie zajmując czasu na coś, co przyda mi się tylko na chwilę.

No dobra, ale się przyda. I dobra, ogarnę się, zdam to wszystko.

Nie dlatego, że chcę. A dlatego, że muszę!

Że tak wypada. Że mamy tak ( przepraszam ) spierdolony system, że podobno mając coś,

z czego wiedzy nie pamięta 90% obywateli po 5 latach, zyskamy szansę na dalszy sukces. 

Sukcesem nie jest wiedza, wykute liczby, wzory, katowanie czegoś, na co nikt mi nie odpowie po co!

Sukcesem jest samorealizacja, umiejętność wybicia się poza system i stworzenie czegoś, co da Ci szanse na lepsze życie 

nie idąc wytoczonymi ścieżkami przez system.

Ale tak wypada, tak trzeba, tak jest dobrze, wiec tak zrobię.

A i tak mam to bardzo w dupie. 

I zszargane emocje stresem oraz brakiem mojego pudełeczka, w którym mogę napisać, powiedzieć, podyskutować o wszystkim,
co tylko moja dusza zapragnie, sprawia, ze chyba tutaj znów powrócę. W dawnej, mojej niepowtarzalnie stylowo przeciętnej formie. Fajnie!