Bo ta karma na swój sposób istnieje.

Czegoś bardzo nie chcesz, lub chcesz, a nie potrafisz zapewnić komuś tego samego?

Prędzej czy później wszystko się odmieni i statki na horyzoncie obiorą właściwy kurs.

Krzywdzisz, nie doceniasz, a chcesz być docenianym? Zapomnij.

Oczekujesz od całego świata zrozumienia, a nie potrafisz pojąć prostych spraw? Więc czego tak na prawdę chcesz?

Świat jest stworzony z milionów małych cegiełek.

Ty na swoich plecach trzymasz plecak pełen doświadczeń, a w rękach prowadzisz taczkę pełną cegiełek.

Doświadczenie które nosisz na plecach potrzebne jest Ci do tego, aby odpowiednio ułożyć dane cegiełki. Jeżeli jednak znajdziesz na swej drodze drugą połówkę,

dziel cegły z nim.

Jeśli wymagasz od kogoś, by dane cegły wyrzucił, nie zapomnij że może tego samego wymagać od Ciebie. Jeżeli chcesz wybudować decyzję, moment lub część życia, nie zapomnij konsultować się z otoczeniem tak, by żadna cegła nie nachodziła na siebie wbrew przyjętemu wzorowi projektanta. To wydaje się takie schematyczne, proste. Nie jest proste. Wystarczy swoje życie okreslić pewnym wzorem. Wyobrazić sobie pewien punkt. Tłumaczyć każdy swój czyn, każde przekonanie tym, co by było gdyby moja decyzja była cegłą, gdyby moje życie było wielkim domem i jakbym się czuł, jakbym te życie źle poukładał i dom runąłby mi na głowę? Jak bym się czuł, gdyby druga połówka, z którą życie układam, tworzyłaby ze mną piękną całość lub też na odwrót? Jak człowiek może się czuć, kiedy spotykają jego budowlę kataklizmy? Kto się poddaje, całe życie będzie mieszkał w jaskini. W mojej krwi płynie siła. Płynie wola walki.

I niezależnie co stanie na drodze mojej, naszej taczki z tymi cegłami,

wybuduję najpiekniejszy dom, jaki jestem w stanie sobie tylko wyobrazić.