Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,

          W ten letni tak piękny poranek:

U zakrętu leżała plugawa padlina

          Na scieżce żwirem zasianej.

Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety,

          Parując i siejąc trucizny,

Niedbała i cyniczna otwarła sekrety

          Brzucha pełnego zgnilizny.

Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze,

          Jakby rozłożyć pragnęło

I oddać wielokrotnie potężnej Naturze

          Złączone z nią niegdyś dzieło.

Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy,

          Co w kwiat rozkwitał jaskrawy,

Smród zgnilizny tak mocno uderzał do głowy,

          Żeś omal nie padła na trawy.

Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra

          I z wnętrza larw czarne zastępy

Wypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęsta

          Na te rojące się strzępy.

Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało,

          Jak fala się wznosiło,

Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciało

          Samo się w sobie mnożylo.

Czerwie biegły za obcym im brzmieniem muzycznym

          Jak wiatr i woda bieżąca

Lub ziarno, które wiejacz swym ruchem rytmicznym

          W opałce obraca i wstrząsa.

Forma świata stawała się nierzeczywista

          Jak szkic, co przestał nęcić

Na płótnie zapomnianym i który artysta

          Kończy już tylko z pamięci.

A za skałami niespokojnie i z ostrożna

          Pies śledził nas z błyskiem w oku

Czatując na tę chwilę, kiedy będzie można

          Wyszarpać ochłap z zewłoku.

A jednak upodobnisz się do tego błota,

          Co tchem zaraźliwym zieje,

Gwiazdo mych oczu, słońce mojego żywota,

          Pasjo moja i mój aniele!

Tak! Taka będziesz kiedyś, o wdzięków królowo,

          Po sakramentch ostatnich,

Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniowa,

          By gnić wśród kości bratnich.

Wtedy czerwiowi, który cię będzie beztrosko

          Toczył w mogilnej ciemności,

Powiedz, żem ja zachował formę i treść boską

          Mojej zetlałej miłości.

.