...

Dzis rano w drodze do pracy, na rachunku ze sklepu napisalam sobie takie refleksje, ktore napadly mnie okolo 10 rano...

Czesto na bierzaco nie ocenia sie trzezwo swoich poczynan. Dopiero z czasem rozumiem zawilosci, ktore napotkalaly mnie na mojej drodze. Dopiero teraz widze, ze kiedys dalam wszystko by moje marzenie spelnilo sie, z katastroficznymi skutkami jak sie pozniej okazalo. Owszem dostralam to czego chcialam-zazwyczja tak jest, jednak za kazdym razem trwalo to zbyt krotko, niz w rzeczywistosci mialam zaplanowane. Zauwazylam tez, zeblizej nieokreslone sytuacje czy marzenia wypowiedziane w skrocie byle szybciej, byle wiecej nie odnosza wiekszych sukcesow. Dziala to na tej zasadzie, ze czegos chce, a nie okreslalam nigdy na jak dlugo i dlaczego chce, a przeciez tego typu szczegoly sa dosyc istotne, prawda? Nie wystarczy wypowiedziec zyczenia by ono sie spelnilo, bo to nie tak dziala. By spelnilo sie i zadowolilo nas w 100% trzeba je sprecyzowac, a ja zazwyczaj tego nie robilam.

Byly tez chwile , o ktorych nawet nie smialam snic, a i tak  byly mzawka, ktora zniknela tak szybko jak sie tylko pojawila.

Byl w moim zyciu czlowiek o tak samo silnej woli walki jak moja. Czlowiek, ktory dostrzegal magie w otaczajacym nas swiecie. Czlowiek, ktory wiedzial co jest piec, gdy patrzylam z nim w gwiazdy.

W tym przypadku jestem przekonana, ze role czarnego charakteru dostalam ja. W jednej chwili dostalam wszystko,a w drugiej wszystko to stracilam. Wszystko, co otrzymalam i dodatkowo wiecej. Zupelnie tak jakby zaplacilam podatek VAT.... Zniszczylam to, co bylo piekne i nie do opisania.

Pozniej pod wplywem emocji popelnilam wiele bledow, ktorych sobie nie wybacze. I tak kolejno porazka za porazka, jak kamien za kamieniem uruchamialy lawine. Lawine, ktora pod wplywem sily grawitacji przygniatajac mnie swoim ciezarem, miazdzyla moje wnetrzosci. Klatka piersiowa zapadla sie. Watroba, nerki przestaly dzialac, a serce nagle spowolnilo swoja prace i zaczelo co razz ciszej pracowac, a z w koncu zamarlo na dobre. Dusze sie...

To tak jakbym nadepnelam na grzaski grunt i stapajac po niem zapadala sie co raz glebiej. Tak jakbym wyplynela na glebokie wody oceanu i nagle zaczela nabierac wody do pluc.

Bezwolnie zaczelam opadac na dno.

Dopiero teraz widze bledy sprzed ponad pol roku.

Najgorsze nie jest to, ze nie potrafie cofnac czasu, ale fakt, ze nie potrafie podejsc i powiedziec, ze zaluje i przepraszam.

I wlasnie to boli najbardziej.

....

D O B R A N O C