Tomiś :*

Nasz najsłodszy Tomiś :*

O ile przedwczorajszy dzień nauk, sprawił że wyszliśmy zbulwersowani i naprawdę niezadowoleni, o tyle wczorajsze nauki były dla nas naprawdę ciekawe: szczególnie dla mnie.

Już piszę dlaczego.

Wczoraj mieliśmy dwóch gości: policjanta i anonimowego alkoholika.

Ten pierwszy nie spisał się i pozwolił, by zjadła go trema, przez co przemoc w rodzinie omawiał mega haotycznie i zdążył chyba w max 10-15 min przelecieć po tak ważnym temacie.

Cieszyłam się, na spotkanie z drugim gościem. Dlaczego?

Ponieważ mam dyplom potwierdzający moje kwalifikacje jako terapeuta ds uzależnień.

Z wielkim zaciekiewieniem słuchałam opowiadań Pana Leszka, który jest alkoholikiem niepijącym od 22 lat!

Jego małżeństwo choć wisiało na włosku przetrwało naprawdę niesamowite burze i pełen podziw, dla Jego żony i rodziny, że nie opuścili Go w tak trudnej sytuacji.

Wszystko  o czym opowiadał było mi znane z wykładów m.in. Pana Zagrobelnego, na których poznawaliśmy wszelkie uzależnienia, ich przebiegi i metody leczenia (uzależnienie od narkotyków, papierosów, hazardu, seksu czy tak jak w tym przypadku alkoholu).

Oczywiście cała teoria, która poznałam na zajęciach była omówiona przez Pana Leszka, z tą różnicą, ze On opowiadał o swoim życiu.

Tak, to spotkanie było naprawdę świetne!

Co do dzisiejszego dnia...

Dziś poznaliśmy smak nudy.

Przyjechało do nas małżeństwo z 42 letnim stażem i może spotkanie było by udane, gdyby opowiadali o swoim małżeństwie i o trudnych chwilach, jakie przeszli razem,a nie czytali z kartek.

Oczywiscie wytłumaczyli się, ze to stres, że będą podpierać sie notatkami pisanymi od serca, itp ale w większości próbowali przekazać Nam jak ważny jest dialog i czym on jest.

I choć czytali swoje formułki, ludzie ożywiali się i miałam wrażenie, ze bardziej rozumieli pojęcie dialogu, gdy Pani Teresa i Pan Adam, opowiadali o swoich zyciowych sytuacjach, poddawali przykłady z ich zycia, czyli próbowali nakreślić Nam jak ważną role odgrywa w ich zyciu dialog.

Poza krótkimi ciekawymi momentami, mój umysł fruwał jednak gdzieś daleko w przestworzach.

Wrócilismy do domu.

Uradowana, że już koniec przescigiwałam się po schodach z Miniem w stronę pokoju, gdzie czekał na nas Synek :)

Chłopcy już śpią od dłuższej chwili, a ja nadrabiam zaległości w folderach i przerabiam zdjęcia i kończe płytę, którą jutro mają odebrać Klienci ;-)

Dobrej nocy ;-)