zbieram swój świat jak potłuczone lustro

które stłukło się na wyboistym bruku

którego części utonęły w kanalizacji

a najdrobniejsze kawałki utkwiły między kamieniami

każdy z nich osobno odbija inną rzeczywistość

która jest na przeciw niego samego

i pod kątem kilkudziesięciu stopni wpada

i wypada z niego jak wiatr

czasem odbija się promyk słońca

czasem tylko ciemność kanałów

spoglądam w górę

ktoś schyla się i pomaga zbierać

nagle ucieka z częściami mojego lustra

i znika w oddali abym go nie odszukała

już nigdy nie będę mogła spojrzeć

na przeszłość w ten sam sposób

ponieważ brakuje mi fragmentów lustra

które ktoś mi uprowadził

i schyla się starzec

latami odrzucany przez społeczeństwo

i pomaga zbierać do wspólnej dłoni

po zebraniu wszystkich pobliskich kawałków

odchodzi razem ze mną w świat

aby szukać reszty

i zbierać na nowo gdy lustro znów się potłucze