Pustka

Usta nie całowane schną z samotności każdego ranka powoli spada kolejna sucha warstwa Czerwień coraz bledsza cisza coraz głębsza Gdy ostatni promyk zgaśnie I życia pryśnie czar Czy odnajdę w ciemności swą drogę ? Czy iść się będę bał ? Mrocznym korytarzem ku śmierci bram Czy ktoś tam ze mną będzie czy zostanę sam ? Tak często się tego boje Odpowiedzi szukam wciąż Od dnia narodzin wyrok zapisany Nic nie zmieni życia kart Tylko zostało mi czekać na ten dzień Kiedy jasne słońce zakryje wieczny cień Proszę nie zostawiaj mnie samego Podaj mi swą dłoń Boje się podążać dalej Gdy przede mną tylko mrok