Siedzę na pa­rape­cie zaś w moich kruchych dłoniach znaj­du­je się ku­bek gorącej cze­kola­dy. Jej słod­ki, fi­nezyj­ny za­pach uno­si się po po­koju, w którym prze­myca się mar­twa cisza oraz prze­siadu­je za­gad­ko­wy mrok, tworząc idealną parę. De­likat­nie opieram głowę o szybę ok­na wbi­jając wzrok w huśtawkę. Pustą, starą huśtawkę, która pod wpływem wiat­ru de­likat­nie się kołysze. Za­cis­kając moc­no po­wieki, czuję jak pod ni­mi zbiera się ściana łez. Po chwi­li ot­wieram je zno­wu, a załza­wione tęczówki zaczy­nają błądzić po at­ra­men­to­wym nieboskłonie wy­sadza­nym mi­goczący­mi dro­bin­ka­mi, z nadzieję, iż znajdą prze­siadujące­go tam Anioła. Ale na próżno... Cichut­kie wes­tchnięcie ucieka w zdradziecką ciem­ność. Przy­mykając po­wieki wszys­tkie nadzwyczaj­ne, pełne doświad­czeń i miłości chwi­le prze­latują mi przed oczy­ma, niczym czar­no-biały, niekończący się film.