1.

...i znów czuję coś o czym nie potrafię zapomnieć.

Gubie się w czymś czego w końcu nie ma. Siedzę i myśle zupełnie o niczym.

Patrzę w księżycową noc na gwiazdy, które mnie przygnębiają.

Stoję i cofam się do tyłu, a zarazem biegnę do przodu i nagle umieram.

Umiera we mnie wszystko co tylko może, a uczucia nieustannie gasną jak płomień świecy.

Czuję zapach dawnych wspomień, gdzie błądze.

Chcę jednej chwili coś powtórzyć, coś zrobić, a za chilę nigdy bym tego nie powtózyła.

Nie tym razem, nie teraz, nigdy więcej!

Piszę coś co całkiem nie ma sensu, nie układa się w jedną całość i i tworzy jedne gówno.

Myśli są nie poukładane i bardzo skąplikowane, ale kto chciałby tego słuchać, bo ja sama nie mam ochoty.

Czas mija, ja przechodzę, wszystko przemija jednym ciągiem.

Chaos w myślach, w sercu nieporządany niepokój, a nagle staje się coś czego nie rozumnę.

Wybucham nagle tak emocjami, gdziewem i złością, a po chwili to mija.

Czuję ból, którego nie potrafię opisać, czuję się podle i tracę wiarę w samą siebie.

Ty jesteś obok i mówisz co mam robić, jak taki sufler, który jest w teatrze gdy przypomina jak się zapomni swojej roli, ale ja kompletnie nie mam zamiaru kogokolwiek słuchać, a tym bardziej Ciebie - serce.

Mam tak ogromną ochotę tym wszystkim rzucić w cholerę, a jednak coś mnie tu zatrzymuje, czy to czasem nie czas - Ty?

Wytłumacz mi dlaczego się tak dzieje, że potrafisz mnie uspokoić, że czuję się bezpieczna i mam ochotę znów żyć, czemu to robisz skoro wiesz, że i tak będę cierpiała, czemu Mój Drogi - wiosno?

Wszystko jest jednakie, wszystko wydaje się być proste - Twój płomień słońca rozświetla mi drogę - uwalniasz mnie z mroku!

Twa obecność, Twe słowa i podmuch czułości, delikatność liści i ciepło uśmiechu - jest przy mnie Mój Kochany, gdy jesteś obok mnie!

Mind of the Angel of Fear