Czy war­to szu­kać go i prze­kony­wać, by do mnie wrócił? Błagać o miłość?
To byłoby żałos­ne. Le­piej już cier­pieć, li­zać ra­ny w sa­mot­ności, tak ja daw­niej, kiedy inni mnie porzucali, ci których kochałam. Naj­pierw mo­je myśli zaczną ob­se­syj­nie krążyć wokół niego, stanę się ok­ropnie zgorzkniała, będę iry­tować przy­jaciół moim wie­cznym narze­kaniem, że zostałam porzucona. Za wszelką cenę będę próbo­wała zro­zumieć, co się stało, dniami i no­cami będę roz­pa­mięty­wała wszys­tkie spędzo­ne z nim chwi­le. W końcu dojdę do wnios­ku, że to on był dla mnie niedob­ry, choć ja zaw­sze da­wałam z siebie wszys­tko co naj­lep­sze. Zacznę się uma­wiać na ran­dki. Będę go widziała w każdym mijanym mężczyźnie na uli­cy i dręczyła się dzień i noc, noc i dzień. To może trwać dniami, ty­god­niami, miesiąca­mi, a może na­wet przez rok.
Aż które­goś ran­ka obudzę się i już nie będę o nim myślała. Wte­dy zrozumiem, że naj­gor­sze minęło. Ser­ce będę miała zra­nione, ale poz­bieram się i zno­wu życie zacznie być piękne. Tak już było i tak będzie, na pew­no. Kiedy ktoś od­chodzi, ktoś in­ny zaj­mu­je je­go miej­sce - spo­tkam nową miłość.