.Bo teraz, kiedy naprawdę  wszystko straciłam ogromnie się boję.
Życie. Czym ono tak naprawdę jest ? Cały czas o tym myślę. Szukam odpowiedzi. Wszędzie. W wodzie, słońcu, trawie, kwiatach, drzewach, na niebie.. A przede wszystkim w człowieku. Coraz bardziej wątpię. Życie mnie nauczyło liczyć już tylko na siebie. Wkroczyłam naprawdę szybko w życie dorosłe. Bo prawdę mówiąc na rodziców liczyć nie mogę. Tak wiem- Oni bardzo mnie kochają. Zresztą ja ich również. Przeszłam już w życiu dużo. A czeka mnie jeszcze więcej. Wiem, że muszę być bardzo silna. Lecz czasem już nie potrafię walczyć. Brakuje mi wsparcia, osoby której zawsze mogłabym się wypłakać..Która byłaby przy mnie. Widocznie tak chciał los. Może w przyszłości to wszystko się odmieni ? Mam taką nadzieję. A nadzieja to już pół sukcesu. : ))
Zauważyłam, że coraz bardziej znów zamykam się w sobie. Nie chcę tego. Bo wiem do czego to może doprowadzić.