Kiss me hard before you go...

Na razie jedynie co czuję to... chaos. Pierdolony chaos w mojej głowie.

Nie dociera to do mnie. Po prostu nie dopuszczam do siebie myśli, że to właśnie ON.

Chciałabym, żeby to wszystko co się stało, okazało się jednym, wielkim nieporozumieniem albo żartem. Niestety gdzieś w głębi zdaję sobie sprawę z tego, że to prawda. Bolesna, pieprzona prawda.

Mimo wszystko chcę go zapamiętać takim, jakim był. Chcę, by był przy mnie i mi pomagał. Chcę go poczuć. Chcę by gdzieś tu był i śmiał się z tego, jak go wspominam.

Zapewne nie ma pytań, hehe.

Żałuję tylko, że nie spotkałam się z nim przed tym. Wiem, że nie zdołałabym tego powstrzymać, bo to najwidoczniej musiało się stać, ale może poczułabym się lepiej psychicznie? Kuźwa, gdybym wtedy do niego poszła... Nie wybaczę sobie tego nigdy.

Doszłam do wniosku, że nie możemy trwonić żadnego dnia. Musimy cieszyć się z tego co mamy, kim jesteśmy. Nie możemy zadręczać się faktami, tak naprawdę najmniej istotnymi. Szanujmy osoby, który nas otaczają i kochajmy je. To chyba wszyscy potrafimy...

I jeszcze TO. Dziwne uczucie, którego już prawie nie znałam. Rok temu było to samo, a historia lubi się powtarzać, prawda? Nie wiem co o tym myśleć. Zostawiam TO w spokoju.

Zjadłam dzisiaj pączka za Axla. Niech nam śpiewa jak najdłużej. <3