Hej, koro czołowa, czy ja jestem Johnem z przeciwka, czy może Dominickiem spod trójki? Pomocy, kochany hipokampie, co ze mnie zostało poza numerami konta, identyfikacji podatkowejm serią paszportu i prawa jazdy? Halo, płacie potyliczny, dokąd ja właściwie zmierzam, co? Oj, zakręt skroniowy. Nareszcie! Powiedz mi, mój drogi, czy ja to ja, czy tylko przypadkowa iskra życia powstała w zupie pierwotnej?

Nic.

Nula.

Zero.

Tak brzmi odpowiedź na wszsytkie tak zwane Wielkie Pytania. Możesz udawać, że jest inaczej. Możesz się obrazić. Możesz ubrać to w zen, wypiąć się i starać się być ponad to. Możesz popaść w manię religijną. Możesz z oburzeniem wystękać: Nieprawda!. Możesz bawić się w durne filozofie naszpikowane takimi głupstwami jak byty i ontologie.

Ale prawdy bracie nie zmienisz.

Gdybyś nagle znikł z powierzchni ziemi, świat wcale nie zachwiałby się w posadach. Paru twoich bliskich posmarkałoby w chusteczkę przez jakieś kilka miesięcy, przypomniawszy sobie nagle jak marnie opowiadałeś dowcipy, albo irytująco rozrzucałeś dokoła siebie ubrania, ale to wszystko. Jesteśmy tylko starymi slajdami, które blakną pod wpływem czasu. Żyjemy w krótkich przebłyskach adrenaliny. Reszta to śpiączka codzienności. Nudna koma, w której tkwimy pogrążeni, aż nagle ze zdziwieniem stwierdzimy, że monotonny hałas dochodzący z góry od jakiegoś kwadransa to ziemia sypiąca się na wieko naszej trumny. Amen, przyjaciele.

Oto zatrąbił anioł wtóry i oznajmił, że właśnie przesraliście swoje bezsensowne życie.