co jest ze mną nie tak?

Raz zapalam się i jaram żywo, jak pet odpalony w pośpiechu przed zajęciami na odstresowanie. Przychodzi taki moment, kiedy gasnę. Wypala się we mnie cała ta radość i pojawia się coś, swoją drogą silne COŚ, co sprawia, że przygasam. Wiecznie niewyspana patrzę na świat przymkniętymi, zmęczonymi oczyma i jedyne, co udaje mi się zauważyć to to, że jednak jest we mnie taka rzecz, której być nie powinno. Ona przeszkadza innym, przeszkadza też mnie, ale określenie pochodzenia tego 'czegoś' jest porównywalne z odnalezieniem atlantydy na mapie. Jestem tak banalnie prosta w użyciu. Dlaczego inni nie potrafią być tacy? Dlaczego ktoś stawia przed sobą mur niedoobalenia, a ja mimo, że biję w niego pięściami, nie potrafię wyburzyć nawet otworu małego jak dziurka od klucza? Człowiek jest skomplikowany. Szczególnie mężczyzna. Bezapelacyjnie.

Czy w tej grze, zwanej życiem, również mogę liczyć na 3koła ratunkowe?