Mentalny kot 

Wcale nie jestem taka silna, wcale nie potrrafię znieść najgorszej rzeczy z podniesioną głową. 

Każdy błąd, każda błędna sekunda która nie powinna pojawić się w moim życiu przenika przeze mnie i łamie mi jedną kość, zadaje ból, nie duży ale zadaje. Wczoraj zdażyło się to wielokrotnie, wieczorem złamało mi się ich wiele. Upadłam. Nie potrafię wstać, nie potrafię myśleć normalnie, nie potrafię nic zrobić. Zostałąm kaleką która potrzebuje opieki.

Opętał mnie strach. Strach przed tym, że zniknę, że nie pozbieram się, że na nieważną śmierć skazana będę. Uwięziona w więzieniu samotności. Będę zwyczajnie siedziałą, z bólem do którego się już przyzwyczaję, jednak ciągle będzie on bolał. W koncu umrę. 

Wiele osób mówi mi o swoich pięknych chwilach, najlepszych momentach... rzygam. Kiedy oni tak wspominają, ja przed sobą widzę pusty czarny obraz. Nic... zwykła nicość.