śnieg

Siedzę na łóżku, pod kołdrą z kubkiem gorącej herbaty w ręce. Odchylam głowę i opieram ją o zimną ścianę. Chłód muru przynosi ulgę, przenika przez całe moje ciało, orzeźwia mój umysł. Spoglądam przez okno, gdzie białe płatki śniegu spadają na szary chodnik. Myślę, że cudowną, a raczej nieprawdopodobną i magiczną rzeczą jest, że każdy kryształek śniegu jest odmienny. Każdy z nich, prawie idealnie symetryczny, ma w sobie wiele różnic. To tak jak z ludźmi. Nie ma drugiego, identycznego czlowieka. Każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju, każdy z nas jest wyjątkowy. Każdy z nas jest piękny i w głębi duszy dobry. Pod wieloma względami przypominamy zwykły puch, po ktorym depczemy.. Metaforycznie mogę stwierdzić, że depczemy sami po sobie.. Nie patrzymy ile krzywdy wyrządzamy drugiemu człowiekowi, nie myślimy o tym. Czasem robimy to zupełnie nieświadomie, a czasem jest po prostu za późno aby tego nie zrobić. W moim przypadku jest za późno.. Cięzko jest funkcjonować codziennie z myślą, że nadejdzie chwila, w której skrzywdze drugiego człowieka. Paradoksem jest to, że zranię człowieka, który ostatnio stał się dla mnie jednym z ważniejszych ludzi w życiu. Paradoksem jest to, że zranię sama siebie. I już wiem, że ból po stracie będzie tak ciężki do wytrzymania, że przestanę normalnie egzystować przez pewien czas. I już wiem, że poczuję się jakbym sama sobie wyrwała cząstkę serca. Chciałabym wyjść na dwór, spojrzeć w niebo i pozwolić aby śnieg opadł na twarz i zamaskował łzy. Nie boję się pokazać łez, nie wstydze się tego, ponieważ nie wstydzę się tego co czuję, nie wstydzę się emocjii, które mają władzę nade mną. Czas przygotowac się na zimę. Mój lekarz co wizyte powtarza mi jak powinnam zadbać o zdrowie i co powinnam robić aby nie zmarznąć. A czy ktoś jest w stanie powiedzieć jak mam się przygotować na mróz z własnego serca? Jak mam przygotować sie na chłód z serca drugiego czlwoieka? Jak mam naszykować się do zimy, która opęta moje życie?

Nienawidzę tejże pory roku..