Boże, jakie zdjęcie ale cóz.

Czas.. każdego z nas kiedyś zrówna. Każdy by chciał go cofnąć choć ten jeden raz do pewnego momentu przez siebie wybranego. Chociaż raz mieć taką okazję by móc te wskazówki obrócić w drugą stronę ale.. wewnętrzny głos powtarza cały czas : NIE DA SIĘ. Możemy liczyć tylko na to, że kiedyś się wszystko odmieni choć ja już w ten świat nie wierze, nie wierze w to, że kiedyś się on zmieni bo patrze przez pryzmat, że nic się nie zmieni. Poniekąd może i ten świat ma wiele kłamstwa i hipokryzji ale gdzieś tam jest prawda. Czuje to. Prawda której jeszcze nikt nie odkrył, która czeka na kogoś by wkońcu wyjść na powierzchnie. No cóz, może ktoś sie taki znajdzie, który wygarnie wszystko wszystkim i skończy się to wszystko, ta cała farsa, ten chłód, lód, niezrozumienie, nienawiść i inne czynniki które stają się potem samym problemem. Nic na to ludzie nie poradzimy bo nawet gdy będziemy próbować robić dobrze, to i tak się wszystko spierdoli bo TAK JEST. ZAWSZE. Nawet gdybyśmy poświęcili całe nasze życie na to, by oddać swoje szczęście a zająć się szczęściem innych i sprawić, by im było znacznie łatwiej i lepiej to i tak nic nie wyjdzie. Wtedy ktoś zawsze wchodzi nam w droge. ZAWSZE. Usuwamy się w cień, tracimy tożsamość i twarz. Wszystko się kończy, tak jak nie jedna historia. Może poprostu tak ma być ? . Tak to jest zaplanowane ? . Może ktoś tam coś pozmieniał ? . Jest wiele pytań, ale zbyt mało odpowiedzi. Zegar tyka, poruszają się wskazówki a on ucieka, ucieka i ucieka... Przez niego jesteśmy zamrożeni we własnym świecie i we własnej wyobraźni która jest odbita marzeniami. To tez jest pozorne szczęście, bo tak. Marzenia się spełniają ale nie zawsze jest tak KOLOROWO jak się wydaje, częściej przykrywa nas płaszcz szarości. A gdyby tak rozbić tą tafle blatu zegara, gdyby się to wszystko posypało ? . Nic by się nie stało, a właśnie wtedy powinien się czas zatrzymac choćby na kilka minut i zobaczyć jak to jest, gdy gdy rzucisz ołówkiem to on przeleci pare sekund w powietrzu i się zatrzyma. Wtedy można by było skupić się i medytować nad wszystkim co nas otacza. Ale zmartwię was, TEGO NIE MA I NIGDY NIE BĘDZIE. Jesteśmy jak roboty, zaprogramowani tak, by przejść przez te życie ale nie na łatwizne tylko przez drogę pełną różnych problemów. I zakończe te przemyślenie jednym mały zdaniem a równocześnie zapytaniem. Pomyśl, co by było gdybyśmy wszyscy żyli tak jak żyjemy a czas by momentalnie nabrał prędkości ? . Właśnie..

Razem tak wiele choć obiektywnie prawie wcale, ale piękna była każda chwila spędzona razem.