Jesień kiedyś

Szczęk zamka i skrzypienie nienaoliwionej bramki. Wychodzimy, Melanis-  incognito w postaci szopa oraz jej wierny kompan, biszkoptowy ogar. Czują się zupełenie niepewnie podczas pokonywania tych trzystu metrów przykładnego osiedla. Dopiero przekroczenie linii drzew relaksuje napięte mięśnie Szopa. Znika gdzieś wszystko, co właściwe, poprawne, akceptowalne. Zaczyna sie inny świat. Ten magiczny.

Późna jesień może być już ciemna i smutna. Ale może być też taka jak dziś. Idealne sparowanie z czasem i idealne trzydzieści minut na pograniczu dnia i nocy. Drzewa jak nieubrane manekiny mogłyby straszyć, dawać poczucie otwartej przestrzeni, tak nieporządanej w tej chwili. Ale jeszcze nie. To naprawdę perfekcyjne trzydzieści minut. Depczę ten czerwono-brązowy dywan i wdycham świeże, zadziwiająco mroźne powietrze.

Jestem tu i teraz, a prowadzi mnie złoty Księżyc.

Melanis przeistacza się w leśne stworzenie. Otwiera zmysły, które w bezpiecznym betonowym świecie sa zupełnie niepotrzebne. Czasem jest jak żubr, król lasu, który niczego się nie obawia i leniwie przechadza po włościach. A w następnej chwili zamienia się w małą myszkę, która na najdrobniejszy szelest i zgrzyt chowa się szybko do swojej norki. Wtedy właśnie otwiera się umysł. Przychodzą do głowy dziwaczne pomysły i odżywają pochowane po kątach marzenia.
Twarz sama rozjaśnia się uśmiechem. Takim po prostu, nieskomplikowanym i prostym.

Jak wiele godzin mojego cennego, młodego życia zmarnowałam to wiem tylko ja. Spędzonych na bezsensownych, nierozwijających mnie w rzadnym kierunku zajęciach. Czasem się czuję jak wyciągnięta z lodowatej wody. I czuję jak cos mi się tłucze w środku i rozpaczliwie woła.

Nieznośnie poprawna.

Czasem sama naprawdę nie wiem, czy moje szczęście jest prawdziwe czy tylko dobrze uargumentowane. Patrzę i widzę kolorowe ptaki. A co myslą kolorowe ptaki patrząc na mnie?

A najlepiej to jest w ogóle nie wychodzić ze swojej głowy.