Przepasc? :/

Czasami zmagania z wlasnym losem mozna porownac do zycia na krawedzi... Przynajmniej w moim przypadku... Mam lek wysokosci i wlasnie dletego, gdy tylko nadarzy sie taka mozliwosc, podchodze do krawedzi... Robie to dlatego, ze przyzwyczajenie do strachu czesto mozna nazwac pokonaniem go, bo z czasem przestajemy zwracac na niego uwage... Ja tak mam... Podchodze do krawedzi i z kazdym dniem strach staje sie coraz mniejszy... Moze kiedys nawet zniknie calkowicie... Z czasem przestaje sie bac mysli, ze kiedys niespodziewanie spotkam na swojej drodze krawedz a za nia gleboka przpasc... Nie obawiam sie, ze ze strachu strace rownowage i spadne w te przepasc... Wrecz przeciwnie... Stane na krawedzi na pewnych nogach, spojrze w dol i z triumfem bede mogla powiedziec;

"Nie boje sie! Juz zapomnialam co to strach przed toba..."

Podobnie jest w zyciu... Wole zmagac sie z trudnosciami stopniowo z dnia na dzien, niz zyc nadzieje, ze nie spotkam nie spodziewanie tej przepasci... Ona i tak sie pojawi... Predzej czy pozniej... A tylko ode mnie zalezy czy sobie z nia poradze...

Czasami taka przepascia sa dla nas ludzie, ktorych kochamy a z ktorymi z roznych wzgledow nie mozemy byc... Boimy sie spotkania z nimi, ale kiedy widzimy ich czesciej to staje sie dla nas rutyna i przestajemy sie bac... Z czasem potrafimy przejsc nad swoimi uczuciami do porzadku dziennego... A ludzie, ktorych tak sie obawialismy moga zostac naszymi najlepszymi przyjaciolmi i moze sie okazac, ze nasza milosc miala calkiem inny charakter niz myslelismy... A moze tak nie jest? Moze ta milosc jest caly czas tak samo silna? Nie wiem... I chyba nikt nie wie...

Takich sytuacji jest w zyciu mnostwo i od nas zalezy jak je zalatwimy... Ja redukuje strach do najmniejszych czynnikow i przyjmuje go stopniowo... To boli mniej...

Pozdrowienia dla tych prawdziwych!