Spacer o północy

Czasami chce mi się uciec...

Założyć buty, wyrzycić telefon, spakować pare koszulek i książek.

I wsiąść do pociągu, byle jakiego, nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet, patrzeć jak wszystko zostaje w tyle.

Czasami chce się pozbyć wszystkich zobowiązań...

Rzucić szkołę, zawieść poraz pierwszy przyjaciół, rzucić prace, nie martwić się o przyszłośc.

Nie przejmować się tym co powinnam robić.

Czasami mam ochote napluć przeszłości w twarz...

Odrzucić wszystkie wspomnienia, żyć tylko dzisiaj, nie oglądać się za siebie.

Czasami mam ochote wyjść na spacer o północy...

sama...

ze swoimi myślami...

nie martwiąc się czy jest zimno, czy pada deszcz.

W takich chwilach bardzo trudno wrócić mi do domu, do łóżka, do monotonii.

Pokusa by ruszyć przed siebie, nie dbając o nic jest wtedy zbyt silna.

Jednak wciąż wracam...